Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wojciech Stachurski, Sędziowie sędzia WSA Sławomir Presnarowicz, sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska (spr.), Protokolant Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 14 marca 2012 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w S. na uchwałę Rady Gminy w B. z dnia [...] listopada 2005 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia stawek opłaty targowej 1. stwierdza nieważność § 4 ust. 1 zaskarżonej uchwały, 2. stwierdza, że w zakresie, o którym mowa w pkt 1 sentencji wyroku zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
Prokurator Prokuratury Rejonowej w S. złożył skargę na uchwałę Rady Gminy w B. z [...] listopada 2005 r. nr [...] w sprawie ustalania stawek opłaty targowej [...]. Wymieniony akt prawa miejscowego zaskarżył w części obejmującej § 4 ust. 1 uchwały, zarzucając rażące naruszenie prawa, tj.: 1) art. 19 pkt 2 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych poprzez wyznaczenie w § 4 ust. 1 jako inkasenta bliżej nieoznaczonego pracownika Urzędu Gminy w B., który pobór opłaty targowej będzie miał w zakresie obowiązków, pomimo, że w/w przepis ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wskazuje na konieczność podania bezpośrednio w uchwale cech charakterystycznych (indywidualizujących) inkasenta, w sposób na tyle precyzyjny, aby nie budziło wątpliwości, na kogo ten obowiązek został nałożony; 2) art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym i art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej poprzez zawarcie w § 4 ust. 1 skarżonej uchwały zapisu przewidującego, iż inkasentami opłaty targowej zostaną wyznaczeni pracownicy Urzędu Gminy w B., albowiem takowe rozwiązanie skutkuje de facto scedowaniem uprawnień do określenia/wyznaczenia inkasentów na Wójta Gminy B., mimo przyznania przez ustawodawcę tej kompetencji wyłącznie organowi stanowiącemu gminy.
Zdaniem Prokuratora, w przypadku gdy inkasentem jest osoba fizyczna, rada gminy winna jednoznacznie wskazać inkasenta w taki sposób, aby nie było żadnych wątpliwości co do jego osoby, by nie budziło wątpliwości, na kogo obowiązek inkasenta został nałożony. Owo wskazanie powinno przybierać postać określenia konkretnego, a więc zwrotu odnoszącego się do zindywidualizowanego przez podanie imienia i nazwiska podmiotu bądź ewentualnie nazwaniu pozwalającym na jednoznaczną i niebudzącą jakichkolwiek wątpliwości identyfikację. Imienne określanie inkasentów będących osobami fizycznymi w uchwale nie może być uważane za przejaw nadmiernego formalizmu, zwłaszcza jeżeli spojrzeć na powyższą kwestię z punktu widzenia interesu inkasentów i ich ewentualnej odpowiedzialności, jak i w aspekcie uprawnień podatników, którzy uzyskują jednoznaczną i pełną informację o osobach wyznaczonych do poboru od nich podatków.
Prokurator zwrócił uwagę, że określenie, czy też wyznaczenie, inkasenta może dotyczyć jedynie wskazanej w sposób konkretny osoby. Podatnik zaś ma prawo do tego, aby po zapoznaniu się z należycie ogłoszonym aktem prawa miejscowego wiedzieć, kto jest uprawniony do pobrania od niego podatku.
W ocenie Prokuratora niedopuszczalne jest ogólne nakładanie obowiązków pobierania opłaty targowej w drodze inkaso na wyznaczonych w późniejszym czasie pracowników. W istocie więc Rada Gminy w B. w § 4 ust. 1 uchwały nie określiła w sposób jednoznaczny inkasenta, pobierającego opłatę targową. Opisana nieprawidłowość jest sprzeczna z art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, bowiem z § 4 ust. 1 skarżonej uchwały nie wynika w sposób jednoznaczny, na kim ciążą obowiązki przypisane inkasentom. Za naruszenie art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych należy przyjąć pozostawienie tej kwestii do późniejszych ustaleń przez inne podmioty niż rada gminy.