Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jacek Pruszyński, Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz (spr.), sędzia WSA Andrzej Melezini, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego B.-Północ w B. na uchwałę Rady Miasta B. z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia obowiązujących w 2018 r. wysokości stawek opłat oraz kosztów za usuwanie pojazdów z dróg publicznych na terenie miasta B. i ich parkowanie na wyznaczonych parkingach strzeżonych w przypadkach określonych w art. 13a ustawy Prawo o ruchu drogowym stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały
Prokurator Rejonowy B. w B. złożył za pośrednictwem Rady Miasta B. skargę na uchwałę tejże Rady Miasta z dnia [...] listopada 2017 r., nr [...]) w sprawie ustalenia obowiązujących w 2018 roku wysokości stawek opłat oraz kosztów za usuwanie pojazdów z dróg położonych na terenie miasta B. i ich parkowanie na wyznaczonych parkingach strzeżonych w przypadkach określonych w art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym. W skardze Prokurator żądał stwierdzenia nieważności tej uchwały w części, tj. w zakresie §1, jednak na rozprawie w dniu [...] stycznia 2019 r. zmodyfikował żądanie wnioskując o stwierdzenie nieważności uchwały w całości.
Powyższej uchwale Prokurator zarzucił istotne naruszenie prawa, tj. art. 12 pkt 7 i art. 40 ustawy z dnia 5.06.1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U.2018.995 j.t.) oraz art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20.06.1997r. (Dz.U.2017.1260 j.t. - zwanej dalej u.p.r.d.) polegające na przekroczeniu przez Radę Miasta B. upoważnienia ustawowego do wydania uchwały, zawartego w powyżej wskazanych przepisach, poprzez ustalenie wysokości opłat za usunięcie pojazdu przy nieuwzględnieniu kosztów ponoszonych przez Miasto oraz na nieprawidłowym określeniu granic swobody regulacyjnej, w ramach której następuje uchwalenie tych opłat.
W uzasadnieniu skargi wskazano, że w § 1 zaskarżanej uchwały ustalono wysokość stawek opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów ukształtowana została na poziomie niższym niż wysokość maksymalnych stawek określonych w obwieszczeniu Ministra Finansów z dnia 25 lipca 2017 roku w sprawie ogłoszenia maksymalnych stawek za usunięcie pojazdu z drogi i jego przechowywanie na parkingu strzeżonym (M.P. z 2017 r. poz. 772) ustalonych na podstawie art. 130a ust. 6c u.p.r.d.
Prokurator podniósł, że na podstawie art. 130a ust. 5f u.p.r.d. oraz przy uwzględnieniu obowiązującej uchwały Rady Miasta B. w przedmiocie ustalenia wysokości opłat związanych z usunięciem i przechowywaniem pojazdów oraz wysokości kosztów powstałych w razie odstąpienia od usunięcia pojazdu Miasto B. zawarło z wykonawcą - H. K. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe "H." umowę nr [...] z dnia [...] maja 2016 roku, której analiza treści prowadzi do wniosku, że wskazane w niej stawki opłat za wykonanie usług w zakresie usunięcia pojazdów oraz przechowania ich na parkingu strzeżonym odbiegają swoją wysokością od stawek wskazanych w aktualnie obowiązującej na terenie miasta B. uchwale regulującej tę kwestię i w większości rodzajów pojazdów są one zdecydowanie niższe niż te, które wynikają z podjętej w tym przedmiocie uchwały. W ten sposób różnica między stawką określoną w uchwale a ceną usługi określoną w umowie z przedsiębiorcą każdorazowo stanowi dochód budżetu jednostki samorządu terytorialnego.
Prokurator zauważył, zasady prawidłowej i rzetelnej legislacji w sytuacji, gdy organ powiatu nakłada na obywateli określony obowiązek w granicach przyznanego mu upoważnienia ustawowego, w szczególności w sytuacji pozostawionej przez ustawodawcę swobody legislacyjnej, zakłada konieczność wskazania w uzasadnieniu projektu tego aktu argumentów przemawiających za przyjęciem konkretnych rozwiązań. W tej sprawie uchwałodawca nie wyjaśnił względów, którymi kierował się ustalając stawki za usunięcie pojazdu z drogi i jego przechowywanie na parkingu strzeżonym na takim, a nie innym poziomie. Zdaniem Prokuratora, już sama wadliwość uzasadnienia, zgodnie z unormowaniami § 131 ust. 1 w zw. z § 143 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 roku w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (tj. Dz. 2016, poz. 83), nakładającymi obowiązek wyczerpującego umotywowania i uzasadnienia projektu przyjętej uchwały, stanowiącej akt prawa miejscowego, może przesądzać o jej wadliwości. Brak umotywowania uchwalenia stawek na poziomie stawek znacznie wyższych, niż ponoszone w związku z usuwaniem i przechowywaniem pojazdów koszty, nosi cechę arbitralności.