W sprawie istotne jest również to, że opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi ma charakter daniny publicznej, która nie ma charakteru podatkowego. Jest ona bowiem świadczeniem pieniężnym, przymusowym, bezzwrotnym, jednostronnym, publicznoprawnym, ale odpłatnym i mającym realizować cele wynikające z przepisów ustawy o utrzymaniu czystości. Jednak wszystkie elementy tego obowiązku daninowego, w tym rodzaj zastosowanej stawki, mając na uwadze art. 217 Konstytucji, muszą mieć podstawę prawną, w tym przypadku muszą wynikać wprost z uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego a nie znajdować podstawę w "interpretacji wzoru deklaracji D-M oraz pouczenia zawartego w sposobie jej wypełnienia". Podkreślić należy, że uchwała Rady Miasta w sprawie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia stawki opłaty za pojemnik o określonej pojemności nie rozstrzyga, którą ze stawek opłaty należy zastosować w przypadku, gdy zgłoszono zbieranie odpadów z części nieruchomości w sposób selektywny a w części w sposób nieselektywny. W tym zakresie nie można stosować wykładni rozszerzającej, przyjmując że w takiej sytuacji właściciel nieruchomości nie segreguje odpadów, a zatem należna jest wyższa stawka opłaty.
Mając na uwadze powyższe, Sąd za zasadny uznał zarzut naruszenia art. 6m ust. 1 w zw. z art. 6j ust. 4 u.p.c.g., bowiem żaden z przepisów tejże ustawy nie zabrania możliwości deklarowania w ramach jednej nieruchomości wielolokalowej (w której znajdują się lokale mieszkalne i użytkowe) różnicowania sposobu zbierania odpadów komunalnych na selektywny i nieselektywny. Nie zabrania tego również stosowna uchwała Rady Miasta B.
Ponownie rozpoznając sprawę organ uwzględni ww. stanowisko Sądu. Organ, analizując złożone przez skarżącą Wspólnotę deklaracje winien ocenić, czy zachodziły przesłanki do wszczęcia postępowania w sprawie określania wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na spornej nieruchomości i wydania decyzji określającej wysokość tej opłaty, z uwzględnieniem zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.
Mając na uwadze przedstawione wyżej okoliczności sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania Sąd postanowił na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a., na które złożył się uiszczony wpis od skargi.