1. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie definiuje dla własnego użytku pojęcia członka rodziny.
Uzasadnione jest zatem posługiwanie się w tym przypadku legalną definicją sformułowaną w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926/ - /art. 111 par. 3/, a wcześniej stosowaną w ustawie z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ - /art. 42 ust. 3/. Zgodnie z nią członkiem rodziny jest także osoba pozostająca w faktycznym pożyciu. Zważyć należy, iż definicja członka rodziny w prawie podatkowym jest szersza niż w prawie rodzinnym.
2. W przypadku udostępnienia części nieruchomości będącej własnością jednego wspólnika spółki cywilnej, na potrzeby działalności Spółki - jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej, powstaje przychód zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym u osoby, która tę nieruchomość udostępniła.
W zeznaniu o wysokości dochodu osiągniętego przez podatnika w 1994 r. /PIT-30/ Maria P. wykazała łączny dochód w kwocie 185.051.600 st. zł, w tym: z prowadzonej w formie spółki cywilnej o nazwie "K." działalności gospodarczej - 111.447.437 st. zł, z renty krajowej - 23.973.763 st. zł i z tytułu najmu 49.630.400 st. zł oraz należny podatek dochodowy w wysokości 43.679.000 st. zł.
W wyniku czynności kontrolnych przeprowadzonych przez Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w T. oraz podjętego na żądanie skarżącej z dnia 14 marca 1996 r. postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych ustalono, że podatkowej księgi przychodów i rozchodów nie można uznać za rzetelną z powodu zaniżenia przychodu w spółce cywilnej "K.", co w konsekwencji oznacza, że urządzenie to nie odzwierciedlało rzeczywistych rozmiarów prowadzonej działalności gospodarczej.
Ponadto w prowadzonym przez organ I instancji postępowaniu podatkowym ustalono zaniżenie zeznanego przez skarżącą przychodu z tytułu najmu na skutek nieustalenia przychodu z odstąpionego bezpłatnie lokalu mieszkalnego Jerzemu K. i lokalu użytkowego spółce cywilnej "K." oraz lokalu mieszkalnego P.K., jak i zawyżenie kosztów jego uzyskania za rok 1994 r.
W związku z powyższym, Urząd Skarbowy w T. decyzją z dnia 18 grudnia 1998 r., przy uznaniu za jeden z dowodów w postępowaniu podatkowym prowadzoną przez Spółkę księgą przychodów i rozchodów, określił skarżącej zobowiązanie w podatku dochodowym za rok 1994 w kwocie 20.172 zł, przyjmując za podstawę łączny dochód w wysokości 539.604.550 st. zł.
Od decyzji tej skarżąca wniosła odwołanie do Izby Skarbowej w dniu 5 stycznia 1999 r. Złożone odwołanie zostało rozpatrzone przez Izbę Skarbową, która decyzją z dnia 25 marca 1999 r., wydaną w trybie art. 233 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, wobec braku uzasadnionych podstaw faktycznych i prawnych do zmiany bądź uchylenia zaskarżonej decyzji, utrzymała ją w mocy.
Na decyzję doręczoną Marii P. 15 kwietnia 1999 r. została wniesiona skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W złożonej skardze strona zarzuca decyzji naruszenie przepisów:
- art. 16 ust. 2, art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./,
- par. 7 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych /t.j. Dz.U. 1994 nr 104 poz. 508/,
- art. 121 par. 1 i art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.
W uzasadnieniu skargi Maria P. kwestionuje: przyjęcie do ustalenia podstawy opodatkowania przychodu wynikającego z kart montażu dotyczących pięciu osób, które nie zostały przesłuchane na okoliczność wykonania dla nich usług przez spółkę cywilną "K." oraz dwóch osób potwierdzających wykonanie im usług w złożonych oświadczeniach, które to zdaniem Strony nie mają mocy dowodowej.