Zgodnie z zasadą in dubio pro tributario, stosowaną w myśl art. 6 i art. 7 przepisów konstytucyjnych obowiązujących w 1994 r., wątpliwości dotyczące wykładni przepisów podatkowych nie powinny być interpretowane na niekorzyść podatnika.
Skarżący - Antoni i Iwona I. złożyli w dniu 21 kwietnia 1995 r. zeznania o wspólnych dochodach małżonków uzyskanych w 1994 roku, w którym to od dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym odliczyli wydatki mieszkaniowe pozostałe do odliczenia z tytułu nabycia w 1993 r. własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego zwiększone o spłatę pożyczki zaciągniętej w 1992 r. z zakładowego funduszu mieszkaniowego.
Decyzją z dnia 19 marca 1996 r. Urząd Skarbowy ustalił wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1994 r. w wysokości 1.024,80 zł, w całości do zapłaty Urząd nie uwzględnił bowiem odliczenia spłaty pożyczki nie wykazanej w zeznaniu podatkowym w roku jej pobrania.
W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący wskazali, że w decyzji o naliczeniu podatku dochodowego za 1993 r. na druku PIT-/?/ uwzględniona została pożyczka przekazana przez pracodawcę na konto Spółdzielni Mieszkaniowej "M.". Warunkiem uzyskania pożyczki było uzupełnienie wkładu przez Antoniego I., w innym razie przechodziła ona na następnego pracownika. Skarżący uzupełnił wkład w 1993 r. i na życzenie pracownika Urzędu Skarbowego wykreślił on pożyczkę z zeznania podatkowego za 1992 r. i uwzględnił ją w 1993 roku.
Decyzją z dnia 2 sierpnia 1996 r. Izba Skarbowa w G. utrzymała ww. decyzję w mocy. W uzasadnieniu Izba wskazała, że zgodnie z obowiązującym w 1992 roku zapisem art. 26 ust. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ jeżeli podatnik lub jego małżonek otrzymali kredyt lub pożyczkę na cele mieszkaniowe kwoty wydatkowane na te cele zmniejsza się o kwotę kredytu lub pożyczki, natomiast odliczeniu podlegają spłaty tego kredytu lub pożyczki wraz z odsetkami w latach w których są dokonywane. W 1994 r. skarżący spłacili ratę z odsetkami w kwocie 2.600,95 zł. Skarżący nie mają prawa do odliczenia od dochodu z 1994 r. kwoty spłaconej pożyczki z odsetkami, bowiem nie nabyli prawa do ich odliczeń w 1992 r. Skarżący w 1992 r. złożyli zeznanie podatkowe na PIT-33 tzn. dla osób nie korzystających z ulg, zwolnień i odliczeń rezygnując tym samym z ubiegania się o odliczenie spłaty pożyczki w latach następnych.
Skargę z dnia 30.08.1996 r. Antoni i Iwona I. wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucając organom podatkowym obrazę art. 26 ust. 10 cyt. ustawy przez bezpodstawne uznanie, że nie zadeklarowali odliczeń wydatków na cele mieszkaniowe z tytułu pożyczki w 1992 r. i dowolne uznanie, że oznaczało to zrzeczenie się ubiegania o odliczenie jej spłaty oraz dowolne uznanie, że pożyczkę otrzymali w 1992 r. podczas gdy realnie korzystali z niej w 1993 r.
Wskazali dalej, że Urząd Skarbowy wydawał decyzje o zaniechanie naliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy w 1994 r. i w 1995 r. i dokonywał w tych latach zwrotu nadpłat uznając prawa do ulgi z tytułu spłaty kredytu w 1994 r.
W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa wniosła o jej oddalenie wskazując, że art. 26 ust. 10 cyt. ustawy nie wprowadza dodatkowego odliczenia z podstawy opodatkowania kwot wydatkowanych na spłatę pożyczki lecz określa sposób odliczania od dochodów wydatków na cele mieszkaniowe finansowane z pożyczki. Prawo do odliczeń nabywa się w roku podatkowym, w którym podatnik poniósł wydatki. Tymczasem skarżący nie ubiegali się w zeznaniu za 1992 r. o odliczenie wydatków tym samym nie nabywając praw do odliczenia spłat pożyczki w latach następnych.