Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska, Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędzia WSA Ewa Wojtynowska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Zalewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 października 2007r. sprawy ze skargi firmy "A" Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia[...].nr[...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2003r. oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego określił wobec A S.A. podatek od towarów i usług za miesiąc luty 2003 r. w wysokości [...] oraz ustalił wobec spółki dodatkowe zobowiązanie podatkowe.
W wyniku wniesionych przez spółkę odwołań wydane wobec niej decyzje dotyczące rozliczenia podatku VAT za miesiące styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec i sierpień 2003 r., zostały uchylone przez Dyrektora Izby Skarbowej decyzją z dnia [...], wydaną w trybie art. 233 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.; dalej jako O.p.) tj. z uwagi na konieczność przeprowadzenia podstępowania dowodowego w znacznej części. Przekazując sprawę do ponownego rozpoznania organ odwoławczy wskazał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie jest wystarczający dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu usług administrowania świadczonych przez spółkę na rzecz dzierżawców stoisk hali targowej. W szczególności nie pozwala on bowiem na jednoznaczne stwierdzenie czy przekazywane spółce przez dzierżawców koszty eksploatacyjne były przedmiotem refakturowania, czy też nie, a jeżeli tak, to w jakiej części.
Decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego, po ponownym rozpoznaniu sprawy, określił wobec A S.A. podatek od towarów i usług za miesiąc luty 2003 r. w wysokości [...] oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe.
W uzasadnieniu wskazano, że prowadzona przez spółkę działalność gospodarcza polegała na świadczeniu usług dzierżawy stoisk handlowych znajdujących się w podziemiu hali targowej oraz na świadczeniu usług administrowania stoiskami w zakresie obejmującym wszystkie stoiska hali tj. zarówno stoiska dzierżawione przez użytkowników od spółki (stoiska położone w podziemiu), jak i stoiska dzierżawione przez nich od B (stoiska położone na hali łukowej i hali płaskiej). Usługa administrowania, obejmowała administrację w rozumieniu zwykłego zarządu i polegała na przekazywaniu właściwym osobom oraz instytucjom należnych im wpłat z tytułu eksploatacji hali przez dzierżawców. W miesiącu lutym 2003 r. dzierżawców stoisk obowiązywała ujednolicona stawka kosztów eksploatacyjnych ustalona w wysokości 17 zł za m- plus VAT. W przypadku stoisk znajdujących się w hali płaskiej i łukowej wyliczona w oparciu o metraż opłata eksploatacyjna była w omawianym okresie dodatkowo powiększana o stałą kwotę 100 zł plus VAT należną od stoiska. Dopiero począwszy od czerwca 2003 r. stawka kosztów eksploatacji została ujednolicona i określona w wysokości 28 zł za m- plus VAT w hali płaskiej i łukowej. Zgodnie z wyjaśnieniami spółki wpłaty z tytułu opłaty eksploatacyjnej nie były przeznaczane na pokrycie kosztów zużycia energii elektrycznej. Niezależnie od ww. opłaty, dzierżawcy byli zatem odrębnie obciążani przez spółkę kosztami zużytej energii elektrycznej według odczytu licznika przypisanego odrębnie do każdego ze stoisk. Mając na uwadze rodzaj świadczonych usług oraz sposób dokonywania rozliczeń, organ wskazał na różny czas powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług dzierżawy (art. 6 ust 8b pkt 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym; Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.; dalej jako ustawa o VAT), z tytułu przekazywania wpłat należnych za eksploatację (art. 6 ust. 1 i ust. 4 ustawy o VAT) oraz dostaw energii elektrycznej (6 ust. 8b pkt 1 lit a ustawy o VAT). Organ podkreślił w szczególności, że w odniesieniu do usług administrowania czas powstania obowiązku podatkowego pozostawał uzależniony od tego, czy dana usługa mogła i powinna być przedmiotem refakturowania, czy też nie. Wyliczając warunki pozwalające na refakturowanie usługi (faktycznie korzystanie z usługi przez inny pomiot niż ten, na który została wystawiona faktura, nienaliczenie marży przez refakturującego, zawarte w umowie zastrzeżenie o odrębnym rozliczaniu danego rodzaju czynności) organ uznał, że w przedmiotowej sprawie warunki te zostały spełnione jedynie w przypadku dostaw energii elektrycznej. Pozostałe świadczone w ramach administrowania usługi nie mogły być przedmiotem refakturowania, ponieważ jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego wysokość związanych z nimi kosztów eksploatacji była określana przez podatnika w formie miesięcznej opłaty zryczałtowanej, co, w ocenie organu podatkowego, należy traktować jako naliczanie marży.