Wszystkie dokonane przez organy podatkowe ustalenia faktyczne są spójne i jednoznacznie dowodzą, że działalność zarejestrowana na nazwisko małżonki skarżącego była fikcyjna i została zgłoszona tylko w celu zwiększenia kosztów firmy skarżącego (a przez to obniżenia jego obciążeń podatkowych), a faktycznie wykonane w ramach niej czynności (na które wystawiono sporne faktury) wchodziły w istocie w zakres działalności prowadzonej przez skarżącego. Powyższe dodatkowo potwierdza okoliczność zlikwidowania działalności gospodarczej małżonki skarżacego z końcem 2006 r., tj. po wszczęciu postępowania kontrolnego w firmie skarżącego.
Tym samym słusznie organy podatkowe uznały, że sporne faktury nie odzwierciedlają faktycznego przebiegu transakcji, które opisują, a zatem nie stanowią dla skarżącego kosztu uzyskania przychodu stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).
Na końcu należy odnieść się do zgłoszonych w skardze zarzutów naruszenia przepisów art. 120 i 210 pkt 1 i 6 Ordynacji podatkowej i uznać je za całkowicie bezzasadne, a nadto gołosłowne. Wbrew twierdzeniom skarżącego organ odwoławczy działał na podstawie przepisów prawa, wskazał podstawę swego rozstrzygnięcia w zaskarżonej decyzji, która zawiera prawidłowe i wyczerpujące uzasadnienie prawne i faktyczne.
Wskazać też należy, że dokonana przez organ podatkowy ocena dowodów jest zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i nie wykroczyła poza zakres swobodnej ich oceny, a w konsekwencji określono skarżącemu podatek dochodowy od osób fizycznych za 2003 r. w prawidłowej wysokości.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na mocy art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.