Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Kwarcińska, Sędziowie Sędzia NSA Alicja Stępień, Asesor WSA Irena Wesołowska (spr.), Protokolant Sekretarz Sądowy Marzena Cybulska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 listopada 2007 r. sprawy ze skargi firmy "A", spółka z o.o. z siedzibą w N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2003 r. oddala skargę.
Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z dnia [...] określił "A" spółce z o.o. z siedzibą w N. (dalej: spółka) wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób prawnych za 2003 r. w wysokości 2.882.074,00 zł.
U podstaw wdanej decyzji legły ustalenia kontroli, w toku której stwierdzono, że spółka zawyżyła przychody tego roku podatkowego o kwotę 14.600,00 zł (korekta czynszu za najem lokalu w J. oraz saldo rozrachunków pomiędzy skarżącą a "B"), a nadto zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę 2.175.965,33 zł, z tego:
a) 223.569,33 zł - wydatki na zakup usług świadczonych przez B. i F. M. wg umowy z dnia 21.12.2000 r.,
b) 219.569,33 - nieprawidłowo dokonane odpisy amortyzacyjne,
c) 1.732.400,00 zł - odsetki od pożyczek.
Dodatkowo organ wydający decyzję uznał, że spółka ma prawo odliczyć od dochodu z tytułu strat poniesionych w latach ubiegłych jedynie kwotę 564.966,85 zł, co wynikało z decyzji dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych za lata 2000-2002.
Od decyzji tej spółka wniosła odwołanie w części dotyczącej nieuznania za koszty uzyskania przychodów wydatków na zakup usług od B. i F. M. oraz odsetek od pożyczek, a także w części w jakiej zdaniem spółki przedwcześnie nie uznano jej prawa do obniżenia dochodu o część strat poniesionych w latach 2000-2001, wobec zaskarżenia decyzji dotyczących tych lat podatkowych do sądu administracyjnego.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W motywach decyzji organ odwoławczy wskazał, przywołując treść art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), że za koszt podatkowy może zostać uznany tylko taki wydatek, który poniesiony został w celu uzyskania przychodu, tzn. wykazuje związek z uzyskanym lub racjonalnie spodziewanym przychodem, nie został wymieniony w negatywnym katalogu kosztów zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy oraz istnieje dowód umożliwiający obiektywną ocenę, że okoliczności dotyczące powstania tego wydatku faktycznie miały miejsce.
Z kolei zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 powołanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).
Jak podkreślił Dyrektor Izby Skarbowej z analizy treści powyższego przepisu wynika, że kosztami podatkowymi mogą być faktycznie zapłacone odsetki od pożyczek (czy też kredytów), o ile pożyczki te (kredyty) zostały wykorzystane na potrzeby działalności mającej na celu osiągnięcie przychodów. Tylko w takim bowiem przypadku zachowany zostanie związek kosztu z przychodem.
W dalszych wywodach organ odwoławczy podkreślił, że spółka już od końca 2000r., w którym została zawiązana, zaś przedmiotem jej działalności było prowadzenie ogólnopolskiego klubu jeździeckiego, dysponowała odpowiednim zapleczem do utworzenia klubu jeździeckiego (lub innej podobnej działalności, w której wykorzystywane byłyby konie wierzchowe). Jak bowiem ustalono w toku prowadzonego postępowania spółka: