Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Madej, Sędzia NSA Przemysław Dumana (spr.), Sędzia WSA Beata Kozicka, Protokolant Izabela Maj-Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim na uchwałę Rady Miejskiej w Radlinie z dnia 26 października 2010 r. nr BRM.0150/XLIX/389/10 w przedmiocie podatku od nieruchomości 1) stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części określonej w § 2 pkt 2,3,4; 2) w pozostałym zakresie skargę oddala.
Skargą z dnia 30 września 2011 roku Prokurator Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim zaskarżył uchwałę Rady Miejskiej Radlina z dnia 26 października 2010 roku, nr BRM.0150/XLIX/389/10 w sprawie określenia wysokości stawek i zwolnień z podatku od nieruchomości na 2011 rok w części obejmującej § 2 pkt 2, 3 oraz 4 w/w uchwały.
Zaskarżonej uchwale Prokurator Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim - określany w dalszej części uzasadnienia zamiennie "Prokurator" lub "Skarżący" - zarzucił rażące naruszenie art. 217 Konstytucji RP, art. 7 ustawy dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych i art. 40 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez ustanowienie :
- w § 2 pkt 2 w/w uchwały zwolnienia z podatku od nieruchomości - budynków lub ich części oraz gruntów zajętych przez miejskie jednostki organizacyjne i instytucje kultury służąca realizacji zadań własnych i zleconych miasta;
- w § 2 pkt 3 w/w uchwały zwolnienia z podatku od nieruchomości - gruntów oznaczonych w ewidencji gruntów jako dr - drogi, będące własnością osób fizycznych;
- w § 2 pkt 4 w/w uchwały zwolnienia z podatku od nieruchomości - budynków lub ich części, gruntów oraz budowli zajętych na potrzeby stowarzyszeń działających w zakresie ochrony przeciwpożarowej.
Wskazując na powyższe wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały Rady Miejskiej w Radlinie z dnia 26 października 2010 roku w części dotyczącej rozstrzygnięć określonych w § 2 pkt 2, 3 i 4.
Uzasadniając skargę Prokurator wskazał, że w dniu 26 października 2010 roku, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 8, art. 40 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) i art. 5 ust. 1, art. 7 ust. 3, art. 20 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844 z późn. zm.) Rada Miejska Radlina podjęła uchwałę nr BRM.0150/XLIX/389/10 w sprawie określenia wysokości stawek i zwolnień z podatku od nieruchomości na 2011 rok, która została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa Śląskiego Nr 256, poz. 4019 w dniu 7 grudnia 2010 roku.
Zdaniem Skarżącego powyższa uchwała w § 2 pkt 2, 3 i 4 rażąco narusza przepisy art. 217 Konstytucji RP, art. 7 ustawy dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych i art. 40 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, albowiem wprowadza zwolnienia podatkowe o charakterze podmiotowym, pomimo braku kompetencji ustawowej do ustanowienia tego rodzaju regulacji.
Podniósł, że zgodnie z art. 217 Konstytucji RP nakładanie podatków, innych danin publicznych, określenie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Z kolei art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stanowi, że gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy - na podstawie upoważnień ustawowych. Przepisem rangi ustawowej, zawierającym upoważnienie dla rady gminy do uchwalenia aktu prawa miejscowego w sprawie podatku od nieruchomości jest art. 7 ust. 3 u.p.o.l., zgodnie z którym rada gminy w drodze uchwały, może wprowadzić inne zwolnienia przedmiotowe niż określone w art. 7 ust. 1 cyt. ustawy oraz w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz.U. z 2003 r., Nr 188, poz. 1840). Zatem, zdaniem Prokuratora, w przypadku zwolnień wprowadzanych na podstawie uchwały rady gminy, to nie osoba podatnika może być kryterium decydującym o zwolnieniu, lecz jedynie rodzaj nieruchomości. Podkreślił, że zwolnienie przedmiotowe charakteryzuje się tym, iż o jego zastosowaniu decyduje to, że nieruchomość należy do określonej kategorii, zaś bez znaczenia dla zwolnienia jest to, kto jest jej właścicielem lub posiadaczem. Podniósł następnie, że z przytoczonych przepisów wynika, że rada gminy nie ma uprawnień do wprowadzania zwolnień podmiotowych czy przedmiotowo - podmiotowych w podatku od nieruchomości. Wskazał, że w momencie podejmowania uchwały na podstawie art. 7 ust. 3 u.p.o.l. właściwa do tego terytorialnie rada gminy absolutnie nie może kierować się specyficzną sytuacją (lub cechami) podmiotu władającego gruntami, nieruchomościami których miałoby dotyczyć zwolnienie. Jeżeli okoliczności te miałyby stanowić uzasadnienie dla zwolnienia z podatku od nieruchomości, to nie może być mowy o zwolnieniu przedmiotowym lecz podmiotowym, do czego art. 7 ust. 3 u.p.o.l. nie uprawnia. Podkreślił, że analogiczne stanowisko wyrażone zostało w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 3 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wr 73/09 i w wyroku NSA Oddział Zamiejscowy w Rzeszowie z dnia 25 czerwca 2003 r., sygn. akt SA/Rz 235/03.