Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ (spr.), Sędziowie WSA Bożena Pindel, Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Paulina Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 lutego 2014 r. sprawy ze skargi S. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] Nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej Kolegium lub SKO), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. 2012.749 ze zm.) oraz art. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 roku o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856 ze zm.) i § 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada
2003 roku w sprawie obszarów właściwości miejscowej samorządowych kolegiów odwoławczy (Dz.U. Nr 198, poz. 1925), po rozpatrzeniu odwołania pana S. W. od decyzji Prezydenta Miasta M. z dnia [...] Nr [...], w sprawie określenia panu S. W. (dalej podatnik) wysokości zobowiązania w podatku od środków transportowych za rok 2010 w kwocie [...]zł, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia SKO wskazało, iż w skarżonej odwołaniem decyzji organ podatkowy określił podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego od środków transportowych za 2010 r. ujętych w zestawieniu, w którym wpisano dane identyfikacyjne podlegających opodatkowaniu pojazdów. Pełnomocnik podatnika złożył odwołanie od tej decyzji wnosząc o "uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie".
Zaskarżonej decyzji pełnomocnik skarżącego zarzucił "niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2" ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i jego błędną wykładnię polegającą na ustaleniu zakresu odesłania do przepisów o ruchu drogowym z uwzględnieniem przepisów rangi podstawowej, oraz błędną wykładnię art. 2 pkt 36 ustawy Prawo o ruchu drogowym, a także naruszenie przepisów postępowania tj. art. 120 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 197 § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, albowiem organ pierwszej instancji nie przeprowadził pełnego postępowania wyjaśniającego, w tym dowodowego (brak oględzin pojazdów i powołania biegłego do ustalenia "statusu charakteru pojazdów") i art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie, że dowód z dokumentów urzędowych jest wystarczający do odmówienia zastosowania zwolnienia z podatku od środków transportowych, a także art. 198 i art. 191 Ordynacji poprzez zaniechanie oględzin pojazdów i wadliwą ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów.
W uzasadnieniu odwołujący się podniósł, że z uwagi na to, iż pojazdy te są wykorzystywane do prowadzenia nauki jazdy i musiały być do tego celu odpowiednio przystosowane, to winny być potraktowane jako pojazdy specjalne i w konsekwencji zwolnione z podatku od środków transportowych, zaś dla poparcia swojej argumentacji strona odwołała się do wyroku WSA w Lublinie z dnia 5 grudnia 2007 r. (sygn. akt I SA/Lu 533/07) i z dnia 5 lutego 2010 r. (sygn. akt I SA/Lu 629/09) i wyroku WSA w Gliwicach z dnia 8 sierpnia 2012 r. (sygn. akt I SA/Gl 406/12), jak również wyroków NSA z dnia 20 stycznia 2011 r. (sygn. akt II FSK 1914/09), z dnia 13 stycznia 2011 r. (sygn. II FSK 1599/09) i z dnia 10 lutego 2011 r. (sygn. II FSK 1820/09). Zaakcentowano przy tym, iż strona odwołująca nie kwestionowała pozostałych ustaleń organu pierwszej instancji.