Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ (spr.), Sędzia NSA Przemysław Dumana, Sędzia WSA Teresa Randak, Protokolant Katarzyna Kot, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi A w K. na uchwałę Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie opłaty targowej 1) stwierdza nieważność § 3 uchwały Rady Miejskiej w Ś z dnia [...] nr [...] w sprawie ustalenia stawek opłat targowych, 2) określa, że zaskarżona uchwała w części w jakiej stwierdzono jej nieważność nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.
Uchwałą Nr [...] z dnia [...] w sprawie ustalenia stawek opłat targowych podjętą na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 11, art. 18 ust. 2 pkt 8, art. 40 ust. 1 i art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), art. 15, art. 19 pkt 1 lit. a oraz pkt 2 i 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84) Rada Miejska w Ś. uchwaliła: ustalenie stawek dziennych opłaty targowej (§ 1), zwolnienie od tej opłaty (§ 2), oraz że opłata targowa będzie pobierana w drodze inkasa przez strażników Straży Miejskiej w Ś., którzy będą dokonywali poboru bez otrzymywania wynagrodzenia za inkaso (§ 3).
W uzasadnieniu do uchwały stwierdzono, że ustalone od 1995 r. stawki opłaty targowej nie zostały dotychczas w jakikolwiek sposób rewaloryzowane dlatego zaszła konieczność uchwalenia nowych stawek opłat, które powinny uwzględniać koszty utrzymania czystości i porządku terenu przeznaczonego do handlu, koszt wyposażenia go w urządzenia sanitarne, a także pozostałe koszty administracji terenem, zaś proponowane zwolnienie od tych opłat realizowało postulały określonej grupy mieszkańców Ś.
W piśmie z dnia 20 września 2010 r. Pierwszy Zastępca Prezydenta Miasta Ś. w odpowiedzi na pismo A w K. z dnia 13 września 2010 r. poinformował, że uchwała nr [...] Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...] w sprawie ustalenia stawek opłat targowych, nadal funkcjonuje w obrocie prawnym, jako akt prawa miejscowego i nie została unieważniona, uchylona i nie była skarżona do WSA, oraz że § 3 przedmiotowej uchwały nie został zmieniony i nadal obowiązuje w treści uchwalonej przez Radę Miejską w dniu [...].
Skargę administracyjną A z dnia 14 października 2010 r. na uchwałę Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...] Nr [...] skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego A w K., działając na podstawie art. 3 § 2 pkt 5, art. 50 § 1 i art. 53 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej ustawa p.p.s.a., oraz art. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39 ze zm.) zaskarżył przedmiotową uchwałę, której zarzucił istotne naruszenie prawa - art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej oraz art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613), dalej ustawa podatkowa - poprzez wskazanie w § 3 uchwały, iż "opłata targowa będzie pobrana w drodze inkasa przez strażników Straży Miejskiej, którzy będą dokonywali poboru bez otrzymywania wynagrodzenia z inkaso", a więc wskazanie jako inkasentów osób fizycznych, bez określenia z imienia i nazwiska konkretnych strażników, którzy poboru tego będą dokonywać oraz wniósł o stwierdzenie nieważności § 3 przedmiotowej uchwały.
Uzasadniając skargę strona skarżąca przytoczyła treść art. 19 pkt 2 ustawy podatkowej oraz wskazała, że opłata targowa stanowi zobowiązanie podatkowe w rozumieniu art. 2 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, do którego mają zastosowanie przepisy tej ustawy (art. 3 pkt 3). Powołała przepis art. 59 i art. 60 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej stwierdzając, iż sposób określenia, w uchwale, inkasentów należy uznać za naruszający art. 19 pkt 2 ustawy podatkowej, albowiem, de facto, ceduje uprawnienie do wyznaczenia konkretnego inkasenta na osobę kierującą Strażą Miejską w Ś., w sytuacji, gdy określenie inkasentów należy do wyłącznej kompetencji rady gminy, która w żadnym razie nie może przekazać tych uprawnień innemu organowi.