Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Kornacki, Sędziowie WSA Beata Machcińska (spr.), Anna Tyszkiewicz-Ziętek, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 27 lutego 2019 r. sprawy ze skargi Starosty Powiatu [...] na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przewlekłości postępowania egzekucyjnego 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach na rzecz strony skarżącej kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Przedmiotem skargi Starosty Powiatu [...] (dalej: "skarżący", "wierzyciel", "Starosta") jest postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach (dalej także jako: "organ drugiej instancji", "organ nadzoru") utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. (dalej zamiennie: "organ pierwszej instancji", "organ egzekucyjny") o oddaleniu skargi wierzyciela na przewlekłość postępowania egzekucyjnego.
Stan sprawy przedstawia się następująco:
1. W dniu 12 lipca 2018 r. do organu egzekucyjnego wpłynęła skarga wierzyciela z dnia 3 lipca 2018 r. na przewlekłość postępowania egzekucyjnego prowadzonego wobec zobowiązanego P. W. na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...], nr [...] obejmującego koszty w wysokości [...] zł (kwota należności głównej) wraz z odsetkami związane z przechowywaniem i oszacowaniem wartości pojazdu marki Mercedes 123 o numerze rejestracyjnym [...]. Wierzyciel zwrócił uwagę, że biorąc pod uwagę datę wszczęcia tego postępowania i okres, jaki od tego momentu upłynął, nie ulega wątpliwości, że - z przyczyn leżących po stronie organu - trwa ono dłużej niż jest to konieczne. Na poparcie słuszności tego stanowiska powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 maja 2016 r., sygn. akt VII SA/Wa 1715/15.
2. Postanowieniem z dnia [...], nr [...] organ egzekucyjny, działając na podstawie art. 54 § 1, § 2 i § 5 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t. j. - Dz. U. z 2018 r., poz. 1314 ze zm.), następnie powoływanej w skrócie: u.p.e.a., oddalił powyższą skargę wierzyciela.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia, w ramach relacjonowania dotychczasowego przebiegu postępowania, organ ten wskazał, że po otrzymaniu w dniu 31 grudnia 2014 r. powyższego tytułu wykonawczego podjął w dniu [...] czynności zmierzające do zastosowania środka egzekucyjnego poprzez sprawdzenie własnych baz danych i skierowanie zapytań do kilkudziesięciu banków krajowych za pośrednictwem systemu [...], co jednak nie skutkowało ujawnieniem wierzytelności lub innych praw majątkowych zobowiązanego. Również wystosowane tego samego dnia do A S.A. (banku nie uczestniczącego we wspomnianym systemie) zawiadomienie nr [...] o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego zobowiązanego okazało się nieskuteczne wobec braku posiadania przez zobowiązanego rachunków w tym banku.
Zgodnie ze wskazaniem organu, takim samym rezultatem zakończyły się także czynności podjęte w dniu 11 maja 2015 r., które również sprowadzały się do sprawdzenia własnych baz danych, skierowania do kilkudziesięciu banków krajowych zapytań za pośrednictwem systemu [...], a także wystosowania do B S.A. oraz C S.A. (banków nie uczestniczących w tym systemie) zawiadomień nr (kolejno) [...] oraz [...] o zajęciu rachunków bankowych. Natomiast sporządzone w dniu [...] zawiadomienie nr [...] o zajęciu ujawnionej wierzytelności z wynagrodzenia otrzymywanego przez zobowiązanego od M. M. skutkowało uzyskaniem od zatrudniającego wyjaśnień z dnia 3 września 2015 r., zgodnie z którymi zobowiązany był zatrudniony w 2014 r. jako pracownik sezonowy.