Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Winiarski (spr.), Sędzia WSA Teresa Randak, Asesor WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Izabela Maj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2007 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. Inspektorat w Z. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości składkowe uchyla zaskarżoną decyzję
Decyzją z dnia [...] Zakład Ubezpieczeń Społecznych O/S. Inspektorat w Z. ustalił, że J. K., jako Prezes Zarządu Spółki A jest odpowiedzialny za zobowiązania spółki z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od maja 2002 r. do 4 kwietnia 2003 r. Decyzję tę ZUS oparł na art. 116 ustawy z dnia 29 lipca 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137, poz. 926 ze zm.) w związku z art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 137, poz. 887 ze zm.).
J. K. wniósł odwołanie od tej decyzji do Sądu Okręgowego w C. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, który wyrokiem z dnia [...]. (sygn. akt [...]) oddalił odwołanie. Wyrokiem z dnia [...] (sygn. akt [...]) Sąd Apelacyjny w K. III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił również apelację od orzeczenia Sądu Okręgowego.
Ponowne odwołanie od decyzji ZUS z dnia [...] założone przez J. K. do tego organu, zostało przekazane przez ZUS do Sądu Okręgowego w P. Sąd ten, postanowieniem z dnia [...] (sygn. akt [...]) odrzucił odwołanie z przekazał sprawę według właściwości zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. celem wydania decyzji, z uwagi na "nowe dowody" zgłoszone do protokołu sądowego przez J. K.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. Inspektorat w Z., działając na podstawie art. 83a i 83b ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 145 K.p.a., decyzją z dnia [...] nr [...] odmówił wznowienia postępowania w sprawie ustalenia odpowiedzialności J. K. za zaległości na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych spółki z o.o. A. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia stwierdzono, że dołączone do pisma strony dowody w postaci zawiadomień o zwołaniu nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników A Spółki z o.o. z dnia 21 marca 2003 r. i 31 marca 2003 r. nie stanowią wystarczającego materiału uzasadniającego wznowienia postępowania. W decyzji tej zawarto też pouczenie o uprawnieniu strony do odwołania się od niej do Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w P.
Zgodnie z udzielonym pouczeniem J. K. odwołał się od decyzji ZUS z dnia [...] do Sądu Okręgowego w P. W zainicjowanej wymienionym odwołaniem sprawie, w dniu 6 grudnia 2006 r. odbyła się w Sądzie Okręgowym w P. V Wydział rozprawa, którą jednak odroczono w związku z wystąpieniem do Sądu Okręgowego w C. o nadesłanie akt [...].
Postanowieniem z dnia [...] sygn. akt [...] Sąd Okręgowy w P. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Ł., jako organowi właściwemu rzeczowo i miejscowo do rozpoznania sprawy.
W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie organ rentowy wydał decyzję o charakterze procesowym, w oparciu o przepisy postępowania administracyjnego, a nie bazujące na przepisach prawa materialnego - prawa ubezpieczeń społecznych. W ocenie Sądu żądanie wnioskodawcy zgłoszone w odwołaniu od decyzji ZUS odmawiającej wznowienia postępowania, przesądza o tym, że nie jest to sprawa cywilna w rozumieniu art. 1 K.p.c. Podkreślono przy tym, że uznając słuszność żądania wnioskodawcy Sąd byłby zobligowany do uchylenia, unieważnienia lub zmiany decyzji ZUS, która dotyczy kwestii proceduralnej uregulowanej w K.p.a., ewentualnie musiałby nakazać organowi rentowemu wznowienie postępowania, co zważywszy na treść art. 477(14) K.p.c., nie leży w zakresie kognicji sądu. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie kwestia wznowienia postępowania, zakończonego ostateczną decyzją ZUS, wyczerpuje hipotezę normy administracyjnoprawnej, zatem nie może być oceniania przez sąd powszechny na zasadach i z zastosowaniem przepisów K.p.a. Postanowienie to Sąd oparł na art. 464 § 1 K.p.c.