Skoro zatem strona podała, że nie zamieszkała dotąd w przedmiotowym lokalu, a nadto wynajęła go, realizując cel komercyjny, to niewątpliwie nie realizuje w nim własnych potrzeb mieszkaniowych (które ewentualnie zaspokaja w tym lokum najemca). Dla tej konstatacji nie jest istotna akcentowana przez stronę kwestia, że zamiar wynajęcia lokalu powzięła dopiero po jego nabyciu, na skutek "przypadkowej" sytuacji osoby znajomej poszukującej miejsca na czasowe zamieszkanie. Dla zastosowania analizowanego zwolnienia nie jest także wystarczająca deklaracja, że strona zamierza zamieszkać w tym lokalu w przyszłości, na razie bliżej nieokreślonej. Istotne jest bowiem to, czy z obiektywnego punktu widzenia podatniczka spełniła przesłanki do zwolnienia podatkowego, na które się powołała.
Negując stanowisko skarżącej, zaakcentować należy, że w istocie uwzględnia ono tylko jedną z przesłanek omawianego zwolnienia związaną z zakupem nieruchomości mieszkalnej, w której z racji jej charakteru mieszkalnego możliwe jest potencjalnie zaspokajanie w bliżej nieokreślonej przyszłości potrzeb mieszkaniowych skarżącej. Jak wskazano wyżej, dominująca linia orzecznictwa sądowego, którą Sąd orzekający w tej sprawie podziela, przyjmuje że w takiej sytuacji nie zostaje spełniona przesłanka zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f.
Wreszcie, tylko na marginesie Sąd wskazuje, że jeśli strona skarżąca zamierzała realizować własne cele mieszkaniowe, z pominięciem celu komercyjnego osiąganego poprzez wynajem mieszkania, to mając na uwadze posiadanie innego lokalu, w którym zamieszkuje, mogła odłożyć w czasie zbycie nabytej w 2012 r. nieruchomości (a tym samym nabycie drugiego mieszkania), co uwolniłoby podatniczkę od obowiązku zapłaty podatku na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.
Przedstawione powyżej stanowisko Sądu wynika z wykładni literalnej (ścisłej, rygorystycznej, dosłownej), tj. ani zawężającej, ani rozszerzającej językowy sens przepisu art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f. (por. L. Morawski, op. cit., s. 195-198).
Skład orzekający nie podziela stanowiska zawartego w powołanym w skardze wyroku WSA w Warszawie z 22 października 2014 r. III SA/Wa 1028/14, a także w wyroku WSA w Bydgoszczy z 20 października 2015 r., I SA/Bd 791/15. Zawarta w nich argumentacja prowadzi, zdaniem Sądu, do rozszerzenia językowego (literalnego) brzmienia przepisu statuującego zwolnienie podatkowe, co nie jest - jak wykazano w powyższych wywodach - dopuszczalne. W istocie, z argumentacji zawartej w uzasadnieniach wskazanych orzeczeń wynika, że wystarczającą przesłanką skorzystania ze zwolnienia podatkowego jest nabycie mieszkania, bez względu na sposób jego wykorzystania.
Nie jest także przekonywujące odwołanie się w skardze do treści art. 21 ust. 25 lit. c) u.p.d.o.f.. W art. 21 ust. 25 u.p.d.o.f. ustawodawca wymienił szereg zdarzeń prawnych, których sfinansowanie dochodem z odpłatnego zbycia nieruchomości stanowi poniesienie wydatków na cele wskazane art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f. Nie można bezkrytycznie, bez uwzględnienia zachodzących różnic, porównywać nabycia lokalu mieszkalnego, czy spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego (art. 21 ust. 25 lit. a-b/ u.p.d.o.f.) z nabyciem gruntu pod budowę budynku mieszkalnego (art. 21 ust. 25 lit. c/ u.p.d.o.f.). Owszem, z nabyciem gruntu pod budowę budynku mieszkalnego nie wiąże się nawet możliwość natychmiastowego zamieszkania nabywcy (podatnika), lecz - czego już nie zauważa strona skarżąca - wykluczone jest także wynajęcie takiego gruntu w celu natychmiastowego (bezpośrednio po nabyciu) zamieszkania w nim osoby trzeciej. Dlatego zastosowane odwołanie się przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f. do art. 21 ust. 25 lit. c) tej ustawy, nie może przełamać wniosków wynikających ze ścisłej wykładni tego pierwszego przepisu, tym bardziej, że jak wyżej zasygnalizowano w rozumowaniu interpretacyjnym przy wykładni przepisów regulujących zwolnienia podatkowe można sięgnąć po wykładnię systemową (i funkcjonalną, w tym celowościową), jednakże pod warunkiem, że nie będzie to służyło przeprowadzeniu wykładni rozszerzającej.
W konkluzji stwierdzić należy, że organ interpretacyjny dokonał prawidłowej wykładni art. 21 ust. 1 pkt 131 i art. 21 ust. 25 u.p.d.o.f.. Niezasadnie zatem zarzucono mu w skardze naruszenie tych regulacji, a więc także i naruszenie art. 14 c § 1, art. 120 w zw. z art. 14 h oraz art. 2 a Ordynacji podatkowej.
Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił skargę.