Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Skupień (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Jan Grzęda Sędzia WSA Joanna Wierchowicz Protokolant Asystent sędziego Katarzyna Kołodziej-Kobierowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego na uchwałę Rady Miejskiej z dnia [...] r. nr XXVIII/184/08 w przedmiocie określenia wysokości stawek podatku od środków transportowych stwierdza nieważność § 2 uchwały Rady Miejskiej z dnia [...] r. nr XXVIII/184/08 w sprawie określenia wysokości stawek podatku od środków transportowych.
Pismem z dnia [...] października 2010 r. Prokurator Rejonowy wniósł skargę na uchwałę Rady Miejskiej z dnia [...] listopada 2008 r., nr XXVIII/184/08, w sprawie określenia wysokości stawek podatku od środków transportowych, wnosząc o stwierdzenie nieważności § 2 tej ustawy.
Z akt sprawy wynika następujący stan faktyczny:
Dnia [...] listopada 2008 r., została przez Radę Miejską podjęta uchwała nr XXVIII/184/08 w sprawie określenia wysokości stawek od środków transportowych.
W § 2 tej uchwały, uregulowano, że zwalnia się od podatku od środków transportowych, autobusy będące własnością gminy wykorzystywane do zbiorowego przewozu dzieci do szkół. Jako podstawę prawna podjętej uchwały wskazano także art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity :Dz.U. z 2006 Nr 121 poz 844 z późn zm).
Z treści skargi wynika, że uchwała została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa z dnia 1 grudnia 2008 r. (Dz.U. Lubus. Nr 124, poz. 1873). Wnosząc o stwierdzenie nieważności § 2 wskazanej uchwały Rady Miejskiej, Prokurator zarzucił obrazę art. 12 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zw. z art. 217 Konstytucji RP, stanowiącą rażące naruszenie prawa poprzez ustanowienie zwolnienia autobusów będących własnością gminy wykorzystywanych do zbiorowego przewozu dziecino szkół z podatku od środków transportowych, a tym samym zastosowanie zwolnienia podatkowego o charakterze mieszanym, tj. podmiotowo- przedmiotowym, podczas gdy rada gminy posiada kompetencje do ustanowienia jedynie zwolnień przedmiotowych w podatku od środków transportowych.
Prokurator wskazał także, że zaskarżona uchwała obowiązywała w okresie od
1 stycznia 2009 do 31 grudnia 2009, niemniej jednak w okresie obowiązywania wywarła skutki w zakresie nie uiszczenia należności publiczno- prawnych. Wyrok stwierdzający nieważność zaskarżonego aktu będzie miał charakter deklaratoryjny i wywierać będzie skutki ex tunc.
W udzielonej odpowiedzi na skargę, organ administracji samorządowej, wniósł o odrzucenie skargi. W uzasadnieniu podnosząc, że w momencie wniesienia skargi w październiku 2010 r., zaskarżona uchwała już nie obowiązywała. W związku tym brak jest przedmiotu kontroli sądowej, skarga zatem na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. powinna zostać odrzucona. Organ powołał się na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2010 r., wydane w sprawie II OSK 2032/09. Na rozprawie 29 grudnia 2010r., Prokurator złożył oświadczenie o cofnięciu skargi, wnosząc o umorzenie postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna.
W pierwszej kolejności należało odnieść się do podniesionego w odpowiedzi na skargę wniosku o odrzucenie skargi, mając na uwadze brak w momencie jej wniesienia przez Prokuratora przedmiotu tj. uchwały Rady Miejskiej nr XXVIII/184/08 z dnia [...] listopada 2008 r., która przestała obowiązywać z końcem 2009 r. Organ powołał się na argumentację prawną zawartą w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2010 w sprawie II OSK 2032/09. Sąd orzekający podziela argumentację prawną zawartą w tym orzeczeniu, jednak orzeczenie to nie rozstrzygało kwestii skutków prawnych jakie wywołuje stwierdzenie nieważności uchwały, które wywołuje skutki od chwili jej podjęcia (ex tunc). W tej sytuacji uchwałę należy potraktować tak jakby nigdy nie została podjęta. Zatem uchylenie zaskarżonej uchwały przez organ, który ją podjął, lub jej wygaśnięcie z uwagi na upływ okresu na jaki została podjęta przed jej zaskarżeniem nie czyniło bezprzedmiotowym rozpoznania skargi o stwierdzenie jej nieważności (tak też NSA w wyroku z dnia 4 listopada 2010 sygn. akt II OSK 1783/10 (cbois.nsa.gov.pl)).