Odnosząc się do podniesionego w skardze zarzutu naruszenia zasady in dubio pro tributario, należy stwierdzić, że nie jest on zasadny albowiem przeprowadzone przez organy podatkowe postępowanie pozwoliło na wydanie rozstrzygnięcia bez istnienia wątpliwości, co do prawidłowo ostatecznie ustalonego stanu faktycznego. Prawidłowe ustalenie przez organ odwoławczy stanu faktycznego nie tylko nie narusza konstytucyjnej zasady zawartej w art. 2 Konstytucji, ale wręcz spełnia jej wymogi.
Nie można również podzielić zarzutu, że organy podatkowe dokonały naruszenia §1 Taryfy Celnej poprzez zakwalifikowanie spornych pojazdów jako pojazdy samochodowe z pozycji 8703, a nie z pozycji 8704 jako pojazdy samochodowe do transportu towarowego. Z przeprowadzonej opinii, a w szczególności opinii uzupełniającej wynika, że sporne pojazdy samochodowe zgodnie z ich przeznaczeniem należało zakwalifikować jako pojazdy samochodowe przeznaczone zasadniczo do przewozu osób.
Organ odwoławczy nie naruszył także regulacji z art.156 Kodeksu Celnego, poprzez niezastosowanie zwolnienia od cła przy imporcie przegród działowych objętych uprzednio procedurą uszlachetniania biernego.
Strona uzyskała pozwolenie na korzystanie z procedury uszlachetniania biernego. Towarem wywożonym, określonym w pozwoleniu był towar o nazwie - przegroda działowa do samochodu R z pozycji 8708 Taryfy celnej. Produktem kompensacyjnym, który miał zostać przywieziony, miał być samochód do transportu towarowego do ładowności 1000 kg, zbudowany na bazie nadwozia samochodu osobowego z pozycji 8704 Taryfy celnej. Ze zgromadzonych w przeprowadzonym postępowaniu dowodów, w szczególności opinii uzupełniającej wynika, że produktem kompensacyjnym, zgłoszonym przez skarżącą spółkę, nie był pojazd z pozycji 8704, lecz pojazd samochodowy z pozycji 8703, a samo zamontowanie "kratki" oddzielającej część pasażerską od bagażowej, nie mogło stanowić kryterium rozstrzygającego o klasyfikacji pojazdu do pozycji 8704.
Sąd nie przeprowadził na wniosek skarżącej spółki, w trybie art.106 §3 p.p.s.a., dowodu w postaci oświadczenia R, dotyczącego zgody producenta na zamontowanie w nich kratki - albowiem dowód ten dla rozstrzyganej sprawy nie ma istotnego znaczenia.
Strona wniosła także o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji na podstawie art.145 §1 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art.247 §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej w powiązaniu z art.262 Kodeksu celnego. W uzasadnieniu wniesionej skargi, tego zarzutu nie rozwinęła. Sąd natomiast nie stwierdził, aby w rozpoznawanej sprawie wystąpiła przesłanka nieważności, którą skarżąca tylko wskazała.
Nie można także uznać naruszenia przez organ odwoławczy regulacji art.153 p.p.s.a. Postępowanie przeprowadzone przez organ odwoławczy, było zgodne ze wskazaniami zawartymi w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu orzekającego w tej sprawie.
Sąd nie stwierdził również w przeprowadzonym przez organ odwoławczy postępowaniu naruszeń prawa, a tylko ustalenie istotnych naruszeń prawa może stanowić podstawę do zastosowania instytucji z art.155 p.p.s.a.
Wskazane powyżej twierdzenia uzasadniają przyjęcie, że przeprowadzone przez organy postępowanie, w szczególności postępowanie przeprowadzone przez organ odwoławczy, spełnia wymogi stawiane przez regulacje z art.121 §1, art.122, art.187 §1 Ordynacji podatkowej. Dokonana przez ten organ ocena materiału dowodowego była logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, spełniała wymogi z art.191 Ordynacji podatkowej.
Z tych też względów oraz na podstawie art.151 p.p.s.a. Sąd oddalił skargę.
/-/ A. Juszczyk-Wiśniewska /-/ J. Niedzielski /-/ D. Skupień