Na powyższe rozstrzygnięcie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniósł R. K. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucając obrazę przepisów, pominięcie zebranych w sprawie materiałów i brak wyczerpujących ustaleń. W uzasadnieniu skargi podniósł że organy nie zastosowały wyroku Trybunału Konstytucyjnego do czego były zobowiązane.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga jest zasadna choć nie z przyczyn w niej wskazanych.
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych(Dz.U.Nr. 153 poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Oznacza to, że wyeliminować z obrotu prawnego można jedynie takie rozstrzygnięcie, które narusza prawo materialne lub procesowe i to w sposób mający wpływ na jego treść. Zgodnie z art. 134 par. 1 ustawy z dnia 30.VIII.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi(Dz.U.Nr. 153 poz. 1270 ze zm.) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związanym zarzutami i wnioskami skargi. Wychodząc poza granicę skargi stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja narusza prawo.
Na gruncie ustawy kodeks postępowania administracyjnego (zwanej dalej Kpa) z dnia 14.VI.1960r.(Dz.U.Nr. 30 poz. 168 ze zm) obowiązuje zasada skargowości wyrażona w art. 61 par. 1 tej ustawy. Oznacza ona , że do wszczęcia postępowania administracyjnego niezbędny jest wniosek strony. Art. 61 par. 1 Kpa musi być interpretowany w związku z przepisami prawa materialnego, które wyznaczają rodzaj spraw załatwianych w formie decyzji administracyjnej. Skoro zatem jednostka rozporządza swym prawem a wszczęcie postępowania następuje na jej wniosek to szczególnego znaczenia nabiera prawidłowe odczytanie wniosku strony. Zadaniem organu administracji publicznej jest zatem ustalenie czy żądanie zawarte we wniosku dotyczy sprawy o indywidualnym charakterze oraz czy dopuszczalne jest rozstrzygnięcie sprawy w formie decyzji. Jeżeli żądanie zawarte w podaniu o wszczęcie postępowania nie pozwala ze względu na jego enigmatyczność na ustalenie wstępnych przesłanek, organ winien wezwać wnoszącego do uzupełnienia w tym zakresie podania w terminie 7 dni z pouczeniem, że nieusunięcie tego braku spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia( art.64 par. 1 Kpa).Przypadek taki zaszedł w przedmiotowej sprawie. Wprawdzie w podaniu o wszczęcie postępowania R. K. zawarł wniosek o wznowienie postępowania to jednak wskazał równocześnie, że faktycznie dochodzi zwrotu opłaty za kartę pojazdu. Na taką treść podania wskazują wszystkie dalsze pisma skarżącego złożone do sprawy. W takim przypadku na organie spoczywał obowiązek wyjaśnienia jaka była faktyczna wola strony. Nie wywiązanie się przez organ z tego obowiązku spowodowało w istocie nie rozpatrzenie żądania strony albowiem trudno przypuścić by jej intencją było wznowienie postępowania w sprawie czy to rejestracji jej pojazdu czy to zwrotu opłaty.
Rozpoznając sprawę ponownie organy ustalą w pierwszej kolejności jaka jest faktyczna wola strony w trybie art. 64 pr. 1 Kpa. Jeśli strona wskaże, że jej intencją jest zwrot opłaty za kartę pojazdu należy rozważyć w jakim trybie rozpoznać jej wniosek. Ustalenia Trybunału Konstytucyjnego w sprawie U 6/04 pozwalają przenieść rozpoznanie sprawy na grunt prawa daninowego a więc na grunt Ordynacji podatkowej(Dz.U.Nr. 8 poz. 60 za 2005r.ze zm.). Przepis art. 2 tej ustawy regulujący jej zakres stosowania przewiduje w par. 2, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej , przepisy działu III stosuje się również do opłat oraz innych niepodatkowych należności budżetu państwa, do których ustalenia lub określenia uprawnione są inne organy, niż wymienione w par. 1 ustawy. Przepis ten ma zastosowanie w sprawie bo opłata za wydanie karty pojazdu jest opłatą o której w nim mowa. Nadto określił ją organ, który nie jest organem podatkowym, wydając rozporządzenie do ustawy oraz brak jest przepisów stanowiących inaczej. Reasumując objęcie karty pojazdu przepisem art. 2 OP oznacza, że do tej opłaty stosuje się przepisy działu III Ordynacji podatkowej. Oznaczać to będzie, że o ile skarżący potwierdzi swoją intencję zwrotu opłaty, do jego rozpoznania znajdą zastosowanie przepisy o zwrocie nadpłaty zawarte w Ordynacji podatkowej.
Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach na podstawie art. 145 par. 1 pkt c ustawy p.p.s.a. Orzekł jak w sentencji.