|Sygn. akt I SA/Kr 1076/15 | [pic] W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 17 listopada 2016 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Jarosław Wiśniewski (spr.), Sędziowie: WSA Inga Gołowska, WSA Wiesław Kuśnierz, Protokolant st. sekretarz: Iwona Sadowska - Białka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 listopada 2016 r., sprawy ze skargi J.W., na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z dnia 12 marca 2015 r. Nr [...], w przedmiocie zarzutów na postępowanie egzekucyjne, , , - s k a r g ę o d d a l a -,
Postanowieniem z dnia 15 stycznia 2015 r., nr [...] Prezydent Miasta K. orzekł o uznaniu zarzutu zgłoszonego przez Zobowiązanego J.W. - za nieuzasadniony. W uzasadnieniu postanowienia organ I instancji wskazał, iż na podstawie zebranej dokumentacji stwierdzono, że pojazd o nr rej. [...] w dniu 11 października 2010 r. parkował przy ul. R. bez wniesienia wymaganej prawem opłaty, zaś pojazd o nr rej. [...] zaparkowany: w dniu 29 września 2010 r. przy ul. Z.w dniu 5 maja 2010 r. przy ul. S, w dniu 18 marca 2010 r. przy ul. S., w dniu 3 lutego 2010 r. przy ul. S. nie posiadał w ww. datach za szybą pojazdu ważnych dowodów wniesienia opłaty za postój. Ponadto organ I instancji stwierdził, że obowiązek uiszczenia opłat dodatkowych powstał z mocy prawa i nie wygasł. Zobowiązany nie wykonał we wskazanym w zawiadomieniach, jak i upomnieniach terminach obowiązku, a tym samym konieczna stała się przymusowa egzekucja.
Na powyższe postanowienie zażalenie złożył J.W., kwestionując sposób oraz terminowość załatwiania sprawy przez organ I instancji. Żalący się zakwestionował w szczególności dokumentację fotograficzną oraz wysyłanie po latach wezwań do zapłaty, co uniemożliwiło Zobowiązanemu wykazanie faktu uiszczenia opłaty. Ponadto obydwa samochody w 2010 r. często przebywały w warsztatach, Zobowiązany miał więc "podejrzenie graniczące z pewnością", że co najmniej w dwóch przypadkach parkował pracownik serwisu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia 12 marca 2015 r. nr [...] utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podniesiono , że z unormowania art. 33 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1015) wynika, że zarzuty są sformalizowanym środkiem prawnym. Przy tym podniesione w nich okoliczności, które zdaniem zobowiązanego wykluczają możliwość prowadzenia postępowania egzekucyjnego, zakreślają granice sprawy rozpoznawanej przez organ egzekucyjny, właściwy do rozpoznania tego środka prawnego.
Z akt sprawy wynika, iż Zobowiązany w dniu 12 marca 2014 r. w ustawowym terminie na wniesienie zarzutów, wniósł pismo, w którym zakwestionował istnienie obowiązku, podnosząc, że nie uwiarygodniono faktu, iż bilety za postój nie znajdowały się w samochodzie. Zobowiązany kwestionuje zatem istnienie obowiązku zapłaty opłaty dodatkowej z tytułu nieuiszczenia opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania.
Podstawowym aktem regulującym parkowanie na drogach publicznych jest ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Na mocy art. 13b ust. 1 ww. ustawy, opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo, zaś na podstawie art. 13b ust. 4 ww. ustawy, rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania: