A zatem, aktami prawa miejscowego, o których mowa w art. 47 ust. 2 ustawy nowelizującej, są - w zakresie kompetencji dotyczących opłaty miejscowej - rozporządzenia wojewodów ustalające miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, wydane na podstawie art. 17 ust. 3 u.p.o.l. w brzmieniu obowiązującym przed l stycznia 2006 r., tj. przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej. Z przepisu art. 47 ust. 2 tej ustawy wynika zatem, że rozporządzenia wojewodów, ustalające wykazy miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, zachowują moc obowiązującą, aż do czasu, gdy rada właściwej gminy nie podejmie uchwały w sprawie ustalenia miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową na podstawie art. 17 ust. 5 u.p.o.l.
Ustawodawca nie zakreślił maksymalnego terminu obowiązywania rozporządzeń wojewodów. Nie nałożył również na rady gmin obowiązku podjęcia w określonym terminie uchwał ustalających miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową. Obowiązywanie rozporządzeń wojewodów ustalających miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, uzależniono wyłącznie od wydania przez radę gminy aktu prawa miejscowego, określającego miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową. Wynika stąd, że mimo zmiany stanu prawnego na poziomie ustawowym, rozporządzenia wojewodów dotyczące miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, mogą obowiązywać , byle tylko rada gminy nie skorzystała ze swoich kompetencji wynikających z art. 17 ust. 5 u.p.o.l.
Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w komentarzu do art. 17 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych . Etel Leonard, Presnarowicz Sławomir wyd. ABC 2008, gdzie stwierdzono, iż do czasu podjęcia przez radę gminy nowej uchwały określającej miejscowości, w których pobierać się będzie opłatę miejscową (z uwzględnieniem minimalnych warunków wynikających z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r.), podstawą jej pobierania jest rozporządzenie wojewody wydane na mocy poprzednio (tj. do końca 2005 r.) obowiązującego art. 17 ust. 3 u.p.o.l. W podobnym duchu wypowiedział się Zastępca Dyrektora Departamentu Podatków Lokalnych i Katastru w piśmie z dnia 21 grudnia 2005 r., LK-838/05/IP/811 w sprawie opłaty miejscowej.
Uchwała rady gminy w sprawie ustalenia miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową, może być podjęta jako odrębny akt prawa miejscowego, bądź łącznie z regulacjami dotyczącymi opłaty miejscowej, określonymi w art. 19 u.p.o.l. (zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłaty miejscowej, ewentualnie zarządzenie poboru opłaty miejscowej w drodze inkasa, określenie inkasentów i wysokości wynagrodzenia za inkaso, wprowadzenie innych niż ustawowe zwolnień przedmiotowych od opłaty miejscowej).
Zatem , gdy rada gminy nie skorzystała z kompetencji wynikającej z art. 17 ust. 5 u.p.o.l. należy uznać, iż w takiej sytuacji rada gminy ma prawo do dokonywania zmian w uchwałach dotyczących opłaty miejscowej, w tym do określenia nowej listy inkasentów.
Z powyższych względów stanowisko Regionalnej Izby Obrachunkowej należy uznać za chybione. Nie można się bowiem zgodzić, iż Rozporządzenie Wojewody Małopolskiego nr 3/2004, nie wywołuje skutków w obrocie prawnym, gdyż nie spełnia określonych rozporządzeniem Rady Ministrów warunków. Błąd rozumowania polegał bowiem na połączeniu dwóch reżimów prawnych bez uwzględnienia norm międzyczasowych wynikających z art. 47 ust 2 ustawy nowelizującej. Zgodnie z tym uregulowaniem Rozporządzenie Wojewody Małopolskiego nr 3/04 z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie miejscowości , w których stosuje się opłatę miejscową, zachowują swoją moc do czasu, gdy rada właściwej gminy nie podejmie uchwały w sprawie ustalenia miejscowości, w których pobiera się opłatę miejscową na podstawie art. 17 ust. 5 u.p.o.l. w brzmieniu obowiązującym po 1 stycznia 2006 r. Nie zmienia tego faktu również to , że rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2007 r. weszło w życie w dniu 15 stycznia 2008 r. Regulacje tam zawarte dotyczą bowiem porządku prawnego obowiązującego po 1 stycznia 2006 r. , do którego nie ma zastosowania norma art. 47 ust. 2 ustawy nowelizującej.
Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie działając na podstawie art.148 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzekł jak w sentencji.
O kosztach postępowaniu orzeczono na podstawie art. 200 tej ustawy.