Sąd w składzie, rozpoznającym niniejszą sprawę, podzielił wykładnię powyższej przesłanki, która wydaje się dominować w orzecznictwie sądów administracyjnych, a zgodnie z którą sposób wypłaty środków finansowych jest jedynie kwestią techniczną, która nie powinna decydować o zwolnieniu przychodu z opodatkowania (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 września 2008r. sygn. akt II FSK 874/07, PP 2008/12/48, a także Wojewódzkie Sądy Administracyjne: w Warszawie w wyrokach z dnia 24 stycznia 2008 roku, sygn. akt III SA/Wa 1755/07, LEX nr 464271 i z we Wrocławiu w wyroku z dnia 3 marca 2008 roku, sygn. akt I SA/Wr 800/07, LEX nr 468137; w Bydgoszczy w wyroku z 24 czerwca 2008 roku, sygn. akt I SA/Bd 154/08, LEX nr 488524; w Rzeszowie z 8 lipca 2008 roku, sygn. akt I SA/Rz 304/08, LEX nr 482082 oraz w Krakowie- w wyrokach z 13 czerwca 2007 roku, sygn. akt I SA/Kr 1555/06, LEX nr 272593, G.Prawna 2007/7/164, 20 października 2009 roku, I SA/Kr 1074/09, LEX nr 532804 i z 5 kwietnia 2007, I SA/Kr 1418/06, treść dostępna w bazie orzeczeń pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/30D1C1D922). Okoliczność, czy środki wypłacane są bezpośrednio przez instytucje międzynarodowe czy też następuje to za pośrednictwem podmiotów krajowych pozostaje bez znaczenia, a w tym przypadku kluczowe znaczenie ma ustalenie źródła środków składających się na bezzwrotną pomoc, czyli podmiotu który ostatecznie ponosi ekonomiczny ciężar bezzwrotnej pomocy. Za takim stanowiskiem przemawia, w ocenie Sądu, nie tylko wykładnia językowa, ale także celowościowa art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Sąd nie podzielił także zapatrywań organów podatkowych, że w opisanym stanie faktycznym skarżąca B.K. jako pracownik Urzędu Wojewódzkiego realizuje cele programu w sposób jedynie pośredni. W tym zakresie należy wskazać na słuszny pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z 14 stycznia 2009 roku, II FSK 1457/07, LEX nr 478569), zgodnie z którym gdyby ustawodawca chciał by zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy nie odnosiło się do pracowników podmiotu, bezpośrednio realizującego cel programu, to przepis ten brzmiałby: "zwolnienie nie ma zastosowania do dochodów osób fizycznych, będących pracownikami oraz podmiotów, którym podatnik ten zleca - bez względu na rodzaj umowy - wykonanie określonych czynności w związku z realizowanym przez niego programem". Poza tym za stanowiskiem prezentowanym w tym wyroku należy stwierdzić, że pogląd jakoby Urząd Wojewódzki sam realizował bezpośrednio cel programu jest nieuprawniony. Podmiot ten musi bowiem wykonywać te zadania posługując się zatrudnionymi pracownikami. Wyjątek, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46 lit. b ustawy, a dotyczący osób, którym bezpośrednio realizujący program zleca wykonanie określonych czynności, nie dotyczy skarżącej, która jako osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę , wraz z innymi pracownikami, nie zaś sam Urząd Wojewódzki, bezpośrednio realizują cel programu, a zatem omawiany wyjątek nie może być odnoszony do skarżącej.
Zaskarżone decyzje, jak i poprzedzające decyzje organu I instancji podlegały zatem uchyleniu, z uwagi na naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy podatkowe będą obowiązane uwzględnić wykładnię powyższych przepisów, zawartą w niniejszym wyroku.
Mając na uwadze powyższe, Sąd - w punkcie I. wyroku- uchylił zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje organu I instancji, za podstawę przyjmując art. 145 § 1 pkt 1 lit.a p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a., w punkcie II.- na podstawie art. 152 p.p.s.a. orzekł, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonywane do czasu uprawomocnienia się wyroku, a w punkcie III. orzekł o kosztach postępowania, mając na uwadze art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a.