Bank spółdzielczy udzielający swym udziałowcom kredytów mniej oprocentowanych niż innym kredytobiorcom, co stanowiło dla nich źródło przychodów w rozumieniu art. 17 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, odpowiada za nie pobrany zryczałtowany podatek w wysokości 20 procent od uzyskanego w ten sposób przychodu /art. 41 ust. 4 pkt 2 w związku z art. 30 ust. 1 pkt 1 powołanej wyżej ustawy/.
oddala skargę.
Decyzją z 30 czerwca 1996 r. Urząd Skarbowy w N. S. określił Bankowi Spółdzielczemu w N. S. nie pobrany zryczałtowany podatek dochodowy w łącznej kwocie 15 939,20 zł. W uzasadnieniu tej decyzji Urząd Skarbowy podał, że w 199S r. Bank udzielał własnym udziałowcom kredytów niżej oprocentowanych niż dla osób nie będących udziałowcami. Ponadto udziałowcy nie zawsze uiszczali od nich prowizję. Ustosunkowując się do zarzutu, iż kredyt oprocentowany w wysokości przewidzianej dla udziałowców otrzymała także inna osoba, Urząd Skarbowy uznał, że był to przypadek odosobniony, gdyż kredyt gotówkowy w kwocie 10.000 zł był udzielony na 20 dni i został zabezpieczony lokatami środków pieniężnych w kwotach 10.000 zł i 5.000 zł. Nie może to zmienić poglądu, że Bank w 1995 r.
świadczył na rzecz swoich udziałowców usługi częściowo nieodpłatne, co stanowiło dla nich źródło przychodów w rozumieniu art. 17 pkt 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od przychodów tych Bank powinien był zatem jako płatnik, na podstawie art. 41 ust. 4 pkt 2 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, obliczać i pobierać podatek w wysokości 20 procent.
W odwołaniu od decyzji Bank zarzucił dokonanie przez Urząd Skarbowy błędnej oceny materiału dowodowego przez przyjęcie, że kredyty udzielane były własnym udziałowcom na warunkach korzystniejszych niż dla innych kredytobiorców. Ocena ta jest wadliwa z tego powodu, że kredyty gotówkowe były zaliczane przez Bank do trzech grup;
I - o zmniejszonym stopniu ryzyka,
II - o zwiększonym stopniu ryzyka,
III - przy odsetkach płatnych z góry.
O kredyt płatny z grupy o najniższej stopie oprocentowania mogli się ubiegać wnioskodawcy, którzy:
- posiadali udziały w ilości ustalonej przez Zarząd,
- posiadali lokaty będące zabezpieczeniem kredytu,
- posiadali rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy /ROR/ przez okres 6 miesięcy.
Kredyt I grupy był zatem dostępny nie tylko dla udziałowców Banku i z tego względu nie można uznać go za preferencyjny.
Decyzją z 10 października 1997 r. Izba Skarbowa w N, S. utrzymała w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Izba ta uznała za zasadne potraktowanie uzyskanych przez udziałowców Banku przychodów z tytułu otrzymania kredytów niżej oprocentowanych jako przychodów z kapitałów pieniężnych, o których mowa w art. 17 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Kredyty bowiem udzielane w 1995 r. udziałowcom Banku oraz pozostałym klientom są, z punktu widzenia innych kryteriów porównywalne, a jedyną cechą różniącą je jest to, czy udzielone zostały udziałowcom, czy też pozostałym klientom Banku. Izba Skarbowa podkreśliła też, że nie ogranicza uprawnień Banku do prowadzenia własnej polityki kredytowej, w tym również uprawnień do kwalifikowania kredytów ze względu na stopień ryzyka związanego z ich udzielaniem. Stwierdza jedynie, iż w wyniku konkretnego działania Banku w zakresie świadczenia usług bankowych, część jego klientów /udziałowcy/ osiągnęła przychód w postaci częściowo nieodpłatnych świadczeń.
W skardze do Sądu Bank domagał się stwierdzenia nieważności powyższej decyzji lub jej uchylenia.