Odnosząc się do zarzutu dotyczącego naruszenia obowiązku notyfikacji ustawy o grach, co miałoby skutkować zastosowaniem stawki podatku określonej w art. 45a ustawy o grach i zakładach wzajemnych, organ odwoławczy podał, że organy administracji publicznej stosujące przepisy prawa powszechnie obowiązującego, nie mają kompetencji do oceny, czy konkretne regulacje prawne wymagały w ramach procesu legislacyjnego zastosowania procedury notyfikacji. Nie posiadają także uprawnienia do decydowania o tym, jakie skutki i w jakim rozmiarze wywołać może ewentualne naruszenie obowiązku notyfikacji przepisów krajowych właściwym instytucjom UE. Gdyby zatem organ I instancji zastosował stawkę podatku, jakiej domaga się strona skarżąca, to tym samym pominąłby obowiązującą aktualnie normę prawną i naraziłby się na zarzut naruszenia zasady praworządności, która nakazuje organom podatkowym stosować obowiązujące prawo. Dyrektor Izby Celnej zwrócił także uwagę - odpowiadając na zarzuty strony dotyczące naruszenia postanowień Konstytucji - na treść jej art. 188, z którego wynika, że orzekanie w sprawach oceny zgodności przepisów z ustawą zasadniczą należy do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego. Stanowisko to znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie. Organ zwrócił uwagę, że do chwili obecnej Trybunał Konstytucyjny nie zajął stanowiska w kwestii zgodności z Konstytucją przepisów ustawy o grach. Dyrektor Izby Celnej powołał się także na orzeczenia sądów administracyjnych, z których wynika, że sądy nie dopatrzyły się sprzeczności kwestionowanej przez Spółkę ustawy z Konstytucją. Dlatego też w ocenie organu odwoławczego, organ I instancji wydając decyzję na podstawie aktualnie obowiązujących przepisów prawnych nie naruszył prawa.
Organ II instancji za bezzasadny uznał także zarzut dotyczący nieprawidłowości przy uchwalaniu i wejściu w życie ustawy o grach. W szczególności nie zgodził się z zarzutem, iż przedmiotowa ustawa weszła w życie bez stosownego vacatio legis. Akt normatywny powszechnie obowiązujący dla swojej ważności wymaga, obok wydania go przez umocowany do tego organ w przepisanym trybie, także ogłoszenia w dzienniku urzędowym. Organ powołał regulacje zawarte w ustawie z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (tekst jednolity Dz.U. z 2007 r., Nr 68, poz. 449 ze zm.) i podał, że ustawa o grach weszła w życie z zachowaniem wymaganego przepisami prawa vacatio legis. Została ona opublikowana w Dzienniku Ustaw z dnia 30 listopada 2009r., a jako dzień jej wejścia w życie wskazano pierwszy dzień miesiąca następującego po upływie miesiąca od dnia ogłoszenia, czyli 1 stycznia 2010 r. Dyrektor Izby Celnej nie podzielił również argumentacji Spółki, ze skoro otrzymała i realizuje zezwolenie na podstawie "starych" przepisów, zatem powinna również płacić podatek według "starej" stawki. Udzielnie zezwolenia oraz jego realizacja to zupełnie oddzielna kwestia od obowiązku zapłaty podatku z tego tytułu. Przyjęcie założenia, że "nowe" regulacje prawne odnosić miałyby się do zdarzeń wynikających z "nowej" ustawy, skutkowałoby tym, że art. 139 ust. 1 ustawy o grach nie miałby w ogóle zastosowania, gdyż według nowej ustawy nie wydaje się zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie automatów do gier o niskich wygranych. Nie istniałyby zatem pomioty, które podlegałyby stawce ryczałtowej 2 tys. zł. Organ zwrócił uwagę, że zamierzeniem ustawodawcy nie było wprowadzenie martwych przepisów, lecz zmiana regulacji już obowiązujących, które byłyby stosowane do sytuacji zaistniałych pod rządami ustawy o grach i zakładach wzajemnych.