|Sygn. akt I SA/Kr 2169/13 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 26 lutego 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Urszula Zięba, Sędziowie: WSA Paweł Dąbek, WSA Agnieszka Jakimowicz (spr.), Protokolant: st.sekr.sąd. Bożena Piątek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2014 r., sprawy ze skargi O. S.A. w W. (poprzednio T. S.A. w W.), na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z dnia 21 października 2013 r. Nr [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji, - skargę oddala -
Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 27 maja 2013 r., nr [...], po rozpatrzeniu wniosku T. S.A. w W. o stwierdzenie nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 25 stycznia 2013r., nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta O. z dnia 15 czerwca 2012 r., nr [...] w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości za rok 2008, odmówiło stwierdzenia nieważności opisanej wyżej decyzji. W podstawie prawnej rozstrzygnięcia wskazano art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.
W uzasadnieniu organ podał, że wniosek o stwierdzenie nieważności, który wpłynął w dniu 5 marca 2013 r., oparty był na zarzutach rażącego naruszenia art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Naruszenie miało polegać na opodatkowaniu obiektów, które w sposób oczywisty nie są budowlami, podlegającymi podatkowi od nieruchomości.
Kolegium wyliczyło przesłanki stwierdzenia nieważności, zaznaczając, że jest to wyjątek od zasady stabilności decyzji ostatecznych. Wskazało, że "rażący" przypadek naruszenia to dający się łatwo stwierdzić, wyraźny i oczywisty. Zdaniem organu uznanie linii kablowych położonych w kanalizacji kablowej za budowlę nie mieści się w pojęciu "rażącego naruszenia prawa". Kolegium zaznaczyło, że uznanie w postępowaniu zwyczajnym kanalizacji z kablami za budowlę sieciową oparte było na orzecznictwie sądowoadministracyjnym.
T. S.A. w W. wniosła w terminie odwołanie od powyższej decyzji, domagając się jej uchylenia oraz stwierdzenia nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 25 stycznia 2013r., nr [...].
W uzasadnieniu strona podniosła, że kwestionowana decyzja z dnia 25 stycznia 2013r. została wydana z rażącym naruszeniem art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, co powoduje, że zachodzi określona w art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej.
Zdaniem T. S.A., rażące naruszenie wymienionych przepisów polega na opodatkowaniu obiektów, które w sposób oczywisty nie są budowlami podlegającymi podatkowi od nieruchomości. O rażącym naruszeniu przesądza też w ocenie skarżącej spółki nieuwzględnienie prokonstytucyjnej wykładni. Kolegium pominęło bowiem definicję budowli, jaką przedstawił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 13 września 2011 r., sygn. akt P 33/09. Trybunał rozstrzygał wprawdzie w sprawie podziemnych wyrobisk górniczych. Zawarł jednak w tym wyroku istotne uwagi na temat znaczenia pojęcia budowli na gruncie art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Trybunał wskazał, że za budowle można w rozumieniu tego przepisu uznać jedynie budowle, wymienione wprost w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej, będące wraz z instalacjami i urządzeniami obiektem budowlanym, stanowiące całość techniczno - użytkową, a także jedynie urządzenia techniczne scharakteryzowane w art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego, innych przepisach tej ustawy albo załączniku do niej, co wymaga wykazania, że zapewniają one możliwość użytkowania obiektu budowlanego zgodnie z jego przeznaczeniem, z wyłączeniem jednak urządzeń budowlanych związanych z obiektami budowlanymi w postaci budowli w rozumieniu Prawa budowlanego, które to obiekty budowlane nie dają się zakwalifikować jako budowle w ujęciu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz z wyłączeniem urządzeń budowlanych, związanych w obiektami małej architektury, przy zastrzeżeniu, że urządzeniami budowlanymi w rozumieniu Prawa budowlanego nie są instalacje. Tymczasem linie kablowe nie zostały wymienione wprost jako budowle ani w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, ani w innych przepisach tej ustawy czy załączniku do niej. Nie są również urządzeniami technicznymi. Nie są zatem budowlami, podlegającymi podatkowi od nieruchomości.