Sygn. akt I SA/Kr 274/14 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 15 kwietnia 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Ewa Michna (spr.), Sędziowie: WSA Piotr Głowacki, WSA Jarosław Wiśniewski, Protokolant st. sekretarz: Iwona Sadowska - Białka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2014 r., sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Oświęcimiu, na uchwałę Rady Miejskiej w Zatorze, z dnia 29 listopada 2011 r. Nr XIX/126/11, w sprawie określenia wzorów formularzy informacji i deklaracji podatkowych w zakresie zawarcia we wzorach informacji pouczenia, podatnika o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań przewidzianych przez art. 233 kk., - stwierdza nieważność powyższej uchwały w zaskarżonej części -
Prokurator Rejonowy w Oświęcimiu wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na uchwałę Rady Miejskiej w Zatorze nr XIX/126/11 z dnia 29 listopada 2011 r. w sprawie określenia wzorów formularzy informacji i deklaracji podatkowych wraz z załącznikami nr 1-4, podnosząc zarzut naruszenia: art. 18 ust. 2 pkt 8 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.), art. 6 ust.13 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2010 r., poz. 613 ze zm.), art. 6a ust. 11 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r., poz. 969 ze zm.) oraz art. 6 ust. 9 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o podatku leśnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 465).
W uzasadnieniu skarżący wskazał, że zaskarżona uchwała została podjęta na podstawie ww. przepisów, które w ocenie Prokuratora nie mogły stanowić podstawy do zawarcia w treści załącznika nr 1 do uchwały - w części G oświadczenia o odpowiedzialności karnej z art. 233 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88 poz. 553 ze zm.). Wskazane przepisy nie upoważniały bowiem organu uchwałodawczego do zawarcia w formularzach deklaracji i informacji takiego oświadczenia. Ponadto brak było jakichkolwiek przepisów ustawowych, które nadawałyby radzie gminy ogólną kompetencję do stanowienia aktów prawa miejscowego, których postanowienie wymuszane byłoby odpowiedzialnością karną. Aby tak było, każdorazowo w ustawie powinna była być zawarta norma kompetencyjna upoważniającą organy samorządu terytorialnego do tego typu działań.
W odpowiedzi, Rada Miejska w Zatorze wniosła o oddalenie skargi względnie, z ostrożności procesowej, o oddalenie skargi ponad żądania stwierdzenia nieważności w tej części uchwały, która zawierała sporne pouczenie.
W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę Rada Miejska w Zatorze podniosła, że deklaracja jest podstawowym dokumentem - dowodem w rozumieniu art. 181 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1991 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity z 2012 r. poz. 749 ze zm.), w postępowaniu w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości, leśnego i rolnego. W razie stwierdzenia sfałszowania danych organ podatkowy jako instytucja publiczna, w myśl art. 304 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89 poz. 555) ma obowiązek zawiadomić organ ścigania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa w związku z art. 233 kk. Skoro zatem przepis ten dotyczył również fałszowania deklaracji podatkowych to pouczenie o tej odpowiedzialności winno być nie tylko prawem ale i obowiązkiem. Dalej Rada Gminy w Zatorze argumentowała, że przepis prawa karnego ma rangę ustawową, stąd jego nieznajomość nie zwalnia z jego stosowania jak i odpowiedzialności za jego złamanie. Powyższe skutkuje również tym, że powołanie tego przepisu w jakimkolwiek dokumencie, w tym także powszechnie obowiązującym, nie może rodzić skutku nieważności czy naruszenia prawa. Także bowiem w przypadku innych aktów prawa, np. rozrządzeń, które na taki przepis (tj. art. 233 ustawy Kodeks karny) się powołują, nie mając wyraźnego upoważnienia ustawowego, należałoby wszczynać procedurę nieważności, co tymczasem nie ma miejsca.