Uzyskanie pełnoletności przez dziecko nie ma wpływu na ustanie obowiązku alimentacyjnego. Obowiązek alimentacyjny rodziców względem dzieci trwa do chwili osiągnięcia przez dziecko zdolności do samodzielnego utrzymania się i tylko to kryterium decyduje o jego ustaniu. Jeżeli obowiązek alimentacyjny rodziców względem dziecka wygasł wskutek osiągnięcia przez nie zdolności do samodzielnego utrzymywania się, później zaś utraciło ono taką zdolność, znalazło się w niedostatku, rodzice są obowiązani do alimentacji na zasadach ogólnych przewidzianych w art. 133 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest niezasadna, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Zgodzić należy się ze stanowiskiem Izby Skarbowej szczegółowo uzasadnionym w zaskarżonej decyzji oraz odpowiedzi na skargę.
Zgodnie z art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego krewnych w linii prostej i rodzeństwo obciąża obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania /obowiązek alimentacyjny/. Pojęcie środków utrzymania i wychowania należy rozumieć szeroko, obejmując nimi środki niezbędne do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb bytowych oraz do zapewnienia dziecku właściwego wychowania.
Treść obowiązku alimentacyjnego względem dziecka jest szeroka, obejmuje dostarczenie mu tego wszystkiego, co jest potrzebne do jego fizycznego i umysłowego rozwoju, odpowiedniego wykształcenia, przygotowania do życia w społeczeństwie, rozwijania zainteresowań kulturalnych i uzdolnień.
Przesłanki, od których zależy powstanie i ustanie obowiązku alimentacyjnego określa przepis art. 133 par. 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zgodnie z tym przepisem rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka - które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Oznacza to, że z wyjątkiem, gdy dochody z majątku dziecka oraz /jak przyjmuje doktryna prawa rodzinnego/ z innych źródeł dochodów dziecka /stypendia, praca zarobkowa, renta rodzinna/ wystarczają do jego prawidłowego rozwoju fizycznego i intelektualnego - rodzice są obowiązani dostarczać mu odpowiednich środków. Jedynie szczególne okoliczności, gdy pełnoletnie dziecko nie dąży do usamodzielnienia się, ale usiłuje przerzucić ciężar swego utrzymania na rodziców, mogą przemawiać przeciwko uwzględnieniu roszczeń alimentacyjnych dziecka.
Z określonego w przepisie art. 96 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązku rodziców troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka oraz o przygotowanie go należycie do pracy dla dobra społeczeństwa wynika, że rodzice powinni w miarę swych sił /art. 135 par. 1 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego/ umożliwić dziecku nabycie nie tylko wykształcenia średniego i zawodowego, lecz także stosownie do jego uzdolnień ukończenie studiów wyższych. W przypadku gdy dotychczasowe kwalifikacje dziecka nie zapewniają mu odpowiedniego poziomu życia i w związku z tym zamierza ono podnieść je przez podjęcie studiów wyższych, nie zwalnia rodziców od obowiązku alimentacji tylko ta okoliczność, że dziecko jest już w stanie utrzymać się samodzielnie oraz że przed podjęciem studiów już pracowało i pobierało wynagrodzenie za pracę /orzeczenie SN z dnia 11 lutego 1986 r. III CRN 439/85/.
Uzyskanie pełnoletności przez dziecko nie ma wpływu na ustanie obowiązku alimentacyjnego. Obowiązek alimentacyjny rodziców względem dzieci trwa do chwili osiągnięcia przez dziecko zdolności do samodzielnego utrzymania się i tylko to kryterium decyduje o jego ustaniu. Jeżeli obowiązek alimentacyjny rodziców względem dziecka wygasł wskutek osiągnięcia przez nie zdolności do samodzielnego utrzymywania się, później zaś utraciło ono taką zdolność, znalazło się w niedostatku, rodzice obowiązani są do alimentacji na zasadach ogólnych przewidzianych w przepisie art. 133 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.
W przedmiotowej sprawie Edward K. odliczył na podstawie zawartych umów darowizny w dniach 15.04.1995 r. oraz 10.10.1995 r. od dochodu uzyskanego w 1995 r. łączną kwotę 642 zł przekazaną córce - Iwonie K. na sfinansowanie wydatków związanych z nauką.
Z akt sprawy wynika, że Iwona K. jest studentką V-go roku Akademii Ekonomicznej w K., zamieszkuje wspólnie z rodzicami i pozostaje w głównej mierze na ich utrzymaniu. Uzyskany w roku 1995 przez Iwonę K. dochód z pracy sezonowej w wysokości 1.434,00 zł nie był wystarczający na jej samodzielne utrzymanie i pokrycie kosztów związanych z nauką. W związku z tym w myśl wyżej cytowanych przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego na rodzicach tj. Marii i Edwardzie K. ciążył obowiązek alimentacyjny.
W świetle zatem przedstawionego stanu faktycznego i prawnego przekazane na rzecz córki kwoty nie mogą zostać odliczone przez podatnika od dochodu ponieważ nie stanowią one darowizny w rozumieniu Kodeksu cywilnego, ale wynikają z wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.
Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym skargę oddalił.