|Sygn. akt I SA/Kr 428/14 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 maja 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Bogusław Wolas (spr.), Sędziowie: WSA Agnieszka Jakimowicz, WSA Jarosław Wiśniewski, Protokolant: st.sekr.sąd. Bożena Piątek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2014 r., sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Oświęcimiu, na uchwałę Rady Gminy w Przeciszowie, z dnia 26 listopada 2004 r. Nr XXII/103/04, w sprawie określenia wzorów formularzy do podatku od nieruchomości, rolnego i leśnego w zakresie załącznika nr 1 jego części objętej, rubryką J o treści: "Uprzedzony/a o odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 Kodeksu Karnego oświadczam, że podane przeze mnie dane są, zgodne z prawdą.", I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w opisanej wyżej części, II. określa, że zaskarżona uchwała w opisanej wyżej części nie podlega wykonaniu do czasu prawomocności wyroku.
Prokurator Rejonowy w Oświęcimiu złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na uchwałę Rady Gminy w Przeciszowie nr XXII/103/04 z dnia 26 listopada 2004 r w sprawie określenia wzorów formularzy do podatku od nieruchomości, rolnego i leśnego, w zakresie załącznika nr 1, w jego części objętej rubryką J o treści : "uprzedzony/a o odpowiedzialności karnej z art. 233 1 Kodeksu Karnego oświadczam, że podane przeze mnie dane są zgodne prawdą."
Wniesiono przy tym o stwierdzenie nieważności uchwały w zaskarżonej części.
Zarzucono, że zaskarżona uchwała została wydana z rażącym naruszeniem art. 18 ust 2 pkt 8 i art. 40 ust 1 ustawy o samorządzie gminnymi, art. 6 ust 13 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, art. 6a ust 11 ustawy o podatku rolnym, art. 6 ust 9 ustawy o podatku leśnym polegającym na nałożeniu na podatników bez podstawy prawnej obowiązku składania oświadczenia zawierającego pouczenie o odpowiedzialności określonej w art. 233 1 kodeksu karnego.
Podkreślono, ze określona w tym przepisie odpowiedzialności za złożenie fałszywego zeznania uzależniona jest od tego, czy przepis, na podstawie którego oświadczenie jest składane przewidywał możliwość odebrania oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej. Jak dalej wskazano, jeżeli ustawodawca zamierza nadać wymaganym oświadczeniom składanym przez zainteresowane podmioty rygor odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń (zeznań), to rygor ten wprowadza wprost do ustawy i dopiero wówczas, w razie przeniesienia kompetencji do określenia przez organ samorządu wzoru informacji i deklaracji, winien przewidzieć w treści upoważnienia wymóg pouczenia o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych oświadczeń (zeznań). Powołane wyżej przepisy nie zawierają natomiast takiego upoważnienia.
Podkreślono przy tym, że brak jest jakichkolwiek przepisów ustawowych, które nadawałyby radzie gminy ogólną kompetencję do stanowienia aktów prawa miejscowego, których poszanowanie wymuszane byłoby odpowiedzialnością karną. Każdorazowo w ustawie musi być zawarta norma kompetencyjna upoważniająca organ samorządu terytorialnego do tego typu działań.
Zwrócono także uwagę, że pomimo podjęcia powyższej uchwały w 2004 r brak jest ograniczenia czasowego co do możliwości stwierdzenia jej nieważności, bowiem jest ona aktem prawa miejscowego.
W odpowiedzi Rada Gminy w Przeciszowie wniosła o oddalenie skargi. Stwierdziła, że uchwała została podjęta na podstawie i w granicach upoważnienia ustawowego i dlatego nie istnieją odstawy do stwierdzenia jej nieważności. Ponadto uchwała została już usunięta z obrotu prawnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Słusznie argumentuje bowiem Prokurator, że żaden przepis stanowiący podstawę do uchwalania prawa miejscowego, nie zawierał kompetencji do nałożenia na podatników obowiązku składania oświadczeń o odpowiedzialności karnej z art. 233 §1 kodeksu karnego za zgodność z prawdą wypełnianych formularzy deklaracji lub informacji podatkowych - w szczególności nie można było uznać za takie normy kompetencyjne art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązującego na obszarze gminy, ani też art. 18 ust. 2 pkt 8 tejże ustawy, zgodnie z którym podejmowanie uchwał w sprawach podatków i opłat należy do wyłącznej właściwości rady gminy, lecz tylko w granicach określonych w odrębnych ustawach.