Tezy

Ulga inwestycyjna, należna Bankowi na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 czerwca 1982 r. w sprawie zasad i wysokości opodatkowania podatkiem dochodowym banków i innych instytucji finansowych oraz Polskiego Monopolu Loteryjnego /Dz.U. nr 22 poz. 157/, w związku z przepisem /przejściowym/ art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, od poniesionych przez Bank po dniu 1 stycznia 1992 r. wydatków na zakup sprzętu komputerowego stanowiącego jedynie uzupełnienie, w związku z zakupem nowego oprogramowania istniejącego i funkcjonującego już od dnia 1 stycznia 1992 r. systemu komputerowego nie przysługuje.

Sentencja

skargę oddala w przedmiocie ulgi inwestycyjnej w podatku dochodowym za rok 1994.

Uzasadnienie strona 1/2

Bank w L. pismem z dnia 4 kwietnia 1995 r. wystąpił do Urzędu Skarbowego w L. z wnioskiem o ustalenie ulgi w podatku dochodowym za 1994 r. w oparciu o par. 5 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 czerwca 1982 r. w sprawie zasad i wysokości opodatkowania podatkiem dochodowym banków i innych instytucji finansowych oraz Polskiego Monopolu Loteryjnego /Dz.U. nr 22 poz. 157/.

Wnioskowana przez Bank ulga, winna być przyznana w kwocie 167.604.000 starych złotych tj. w wysokości należnego podatku dochodowego za 1994 rok.

Do wniosku o przyznanie ulgi Bank przedłożył wymagane przepisami par. 6 pkt 1 ww. rozporządzenia Rady Ministrów rozliczenie akumulacji i przeznaczenia środków funduszu inwestycyjnego, wykazując poniesione wydatki inwestycyjne oraz odpisy amortyzacyjne.

Urząd Skarbowy w L. decyzją z dnia 19 kwietnia 1995 r., odmówił przyznania wnioskowanej ulgi, gdyż środki własne funduszu inwestycyjnego przekroczyły w 1994 r. poniesione nakłady na spłatę raty kredytu zaciągniętego na budowę budynku Banku objętego ulgą w podatku dochodowym.

Decyzję swoją Urząd Skarbowy w L. podjął na podstawie art. 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz par. 5 ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 czerwca 1982 r.

Decyzja z dnia 14 lipca 1995 r. Izba Skarbowa w N. utrzymała w mocy decyzję organu podatkowego I instancji.

Decyzja Izby Skarbowej została uchylona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 grudnia 1996 r. SA/Kr 1777/95. W uzasadnieniu wyroku sąd stwierdził, że: zaskarżona decyzja wydana została przedwcześnie przed wyjaśnieniem wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności. W niniejszej sprawie istotne było w stosunku do jakich nakładów inwestycyjnych w związku z budową budynku bankowego strona skarżąca nabyła uprawnienie przed 1 stycznia 1992 r. Istotnym dla rozstrzygnięcia tej kwestii są postanowienia planu inwestycyjnego z roku 1986 dotyczącego budynku bankowego realizowanego przez stronę skarżąca.

Jeżeli plan ten, zgłoszony organowi podatkowemu przewidywał realizację budynku łącznie z jego wyposażeniem w urządzenia, o których mowa w powołanym wyżej rozporządzeniu, to należy przyjąć, że strona skarżąca na podstawie art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nabyła uprawnienia do ulgi inwestycyjnej przy realizowaniu tych zadań po 1.01.1992 r. w zakresie przewidzianym przepisami ww. rozporządzenia.

Tej okoliczności, jak stwierdził sad, nie wyjaśniono w toku postępowania podatkowego, mimo, że ma ona istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Dodać tu należy, że w skardze, której żądanie sprecyzowane zostało w toku postępowania sądowego Bank zakwestionował tylko stanowisko zaskarżonej decyzji odmawiające mu udzielenia w roku 1994 ulgi inwestycyjnej z tytułu poniesionych przez niego w roku 1994 nakładów na zakup urządzeń komputerowych do wybudowanego wcześniej budynku bankowego.

W związku z wyżej omówionym rozstrzygnięciem Sądu Izba Skarbowa w N. podjęła ponownie decyzję w dniu 23 maja 1997 r., w której utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w L. z dnia 19 kwietnia 1995 r.

Strona 1/2