1. W myśl art. 47 par. 1 Kc część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności.
Według art. 48 Kc z zastrzeżeniem określonych wyjątków, do części składowych gruntu należą budynki trwale z nimi związane, co oznacza, że wraz z przeniesieniem własności gruntu następuje przeniesienie własności jego części składowych.
Zatem pomimo, iż budynek wiaty na opakowania nie był wymieniony w spornym akcie notarialnym sprzedaży, organy podatkowe były zobowiązane ustalić czy budynek ten znajdował się na działce i był trwale związany z gruntem.
2. Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ zeznanie o ostatecznej wysokości dochodu podatnicy są zobowiązani złożyć w ciągu 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego, nie później niż przed upływem dziewięciu miesięcy od zakończenia roku podatkowego i aby można było utworzoną rezerwę zaliczyć w koszty uzyskania przychodu uprawdopodobnienie nieściągalności należało udokumentować przed zamknięciem ksiąg rachunkowych.
3. Zawarty w art. 16 ust. 2a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zwrot "w szczególności" oznacza, że katalog uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności jest otwarty.
4. W myśl art. 75 par. 1 Kpa dowodem może być wszystko, co może się przyczynić do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Zasadę tę można rozciągać na uprawdopodobnienie, przez które rozumie się środek zastępczy dowodu w znaczeniu ścisłym nie dającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo o jakimś fakcie.
uchyla zaskarżoną decyzję w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za rok 1994.
Zaskarżoną decyzją została utrzymana w mocy decyzja Urzędu Skarbowego w Z. (...) z dnia 12.06.1996 r., którą Ogrodniczo-Handlowej Spółdzielni Pracy w Z. określono podatek dochodowy od osób prawnych za 1994 r. w wysokości 362.604.000 zł /starych/.
W uzasadnieniu podano, że podatnik zawyżył koszty uzyskania przychodów między innymi o rezerwy w wysokości 344.129.045 zł utworzone na wierzytelności, których nieściągalność nie została uprawdopodobniona i nieumorzoną wartość początkową /brutto/ wiaty na opakowania w wysokości 24.618.177 zł, która nie była przedmiotem sprzedaży na podstawie aktu notarialnego Rep. A Nr 1415/94 z dnia 6.09.1994 r.
Ostateczną decyzję Izby Skarbowej w N. (...) z dnia 12.06.1996 r. Ogrodniczo-Handlowa Spółdzielnia Pracy w Z. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego i wniosła o jej uchylenie wraz z poprzedzającą decyzją organu pierwszej instancji. W skardze zarzuciła naruszenie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ oraz art. 16 ust. 1 pkt 26 lit. "a" i ust. 2a pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./.
Jednocześnie wyjaśniła, iż "unikając zbędnych, a nade wszystko bardzo znaczących kosztów wynikających z taksy komorniczej, sama we własnym zakresie dokonała rozeznania w majątku dłużników. Zresztą zawsze przed skierowaniem sprawy na drogę egzekucji komorniczej wierzyciel podaje komornikowi niezbędne informacje z zakresu ewentualnego majątku dłużnika.
Wobec ustaleń (...) egzekucja przeciwko dłużnikowi będzie nie skuteczna, przynajmniej na obecnym etapie załatwienia ściągania należności, dlatego (...) wystarczająco uprawdopodobniła brak efektów w przedmiocie zaspokojenia wierzytelności.
W odwołaniu do Izby Skarbowej przedłożono 12 załączników obrazujących ten stan rzeczy.
Należności zasądzone i zawarte w treści tytułów wykonawczych pochodzą z 1994 r. i daleko jeszcze jest do przedawnienia ściągania tej należności.
Gdy chodzi o nieumorzoną część wartości początkowej /brutto/ wiaty na opakowania, skarżący powołując się na odwołanie wyjaśnił, że wiata ta była trwale związana z gruntem.
Nie została ona wprawdzie wymieniona w spornym akcie notarialnym, lecz nie oznacza to, że nie była ona przedmiotem sprzedaży.
W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa w N. wniosła o jej oddalenie i wyjaśniła, że zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych organ podatkowy wydaje decyzję określającą wysokość podatku, gdy zobowiązanie podatkowe powstało bezpośrednio z mocy prawa, a główny obowiązek składający się na treść tego zobowiązania, tj. obowiązek zapłaty podatku, nie został wykonany.
Zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 1994 r. powstało bezpośrednio z mocy prawa gdyż według art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tak jak stanowi art. 5 ust. 2 ustawy o zobowiązaniach podatkowych obowiązek zapłaty podatku nie jest uzależniony od uprzedniego doręczenia decyzji.