Brak jest podstaw do korygowania deklaracji podatkowych w podatku od nieruchomości wówczas, gdy dany podmiot /osoba prawna/ dokona aktualizacji wyceny budowli w trakcie roku podatkowego.
oddala skargę.
Zakład Przemysłu Drzewnego pismem z 11 lutego 1997 r. zwrócił się do wydziału finansowego Urzędu Miasta z korektą deklaracji podatkowej od nieruchomości za rok 1996.
Prezydent miasta decyzją z 3 marca 1997 r. odmówił zwrotu podatku od nieruchomości, odnośnie wartości budowli, według skorygowanego wyliczenia w kwocie 13.388,69 zł za rok 1996. Wydając tę decyzję, uznał, że przemawia za nią uchwała Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 maja 1996 r. /Dz.U nr 64 poz. 314/, jednoznacznie odnosząca się do przedsiębiorstw państwowych, przekształconych w jednoosobowe spółki Skarbu Państwa. "Nie ma zatem żadnych podstaw do rozszerzenia jej działania na inne podmioty, w tym na wnioskodawcę, który nie podlegał przekształceniu".
Złożenie zatem wniosku w tej sprawie nie mogło zostać uwzględnione.
Od tej decyzji Zakłady Przemysłu Drzewnego odwołały się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Okoliczności faktyczne występujące w niniejszej sprawie są bezsporne. Dotyczy to w szczególności faktu, że strona skarżąca w 1996 r. uiściła podatek od nieruchomości zgodnie z przepisami ustawy o opłatach i podatkach lokalnych.
Przedmiot sporu sprowadza się do odmowy zwrotu podatku od nieruchomości za rok 1996 w kwocie 13.388,69 zł. "Korekta" przedstawiona przez stronę skarżącą zmierzała do zwrotu tej właśnie kwoty, jako nadpłaty, która -jak trafnie przyjęły organy podatkowe - w rzeczywistości nie miała miejsca.
Stosownie do art. 6 ust. 8 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych osoby prawne mają obowiązek składania właściwym organom gminy, w terminie do 15 stycznia, deklaracji dotyczącej podatku od nieruchomości na dany rok podatkowy, przy zastosowaniu właściwego formularza, zaś ich korekta następuje w razie powstania zmian /art. 8 pkt 3 ustawy/ w terminie czternastodniowym od zaistnienia tych zmian. Chodzi tu o zmiany odnoszące się do sposobu korzystania z budynku lub gruntu w ciągu roku podatkowego, rzutujące na podstawę opodatkowania w tym roku. Nie zachodzi natomiast podstawa do korygowania deklaracji podatkowych wówczas, gdy dany podmiot /osoba prawna/ dokona aktualizacji wyceny budowli w trakcie roku podatkowego.
Organ podatkowy zwrócił uwagę na okoliczność, iż po uiszczeniu podatku przez stronę skarżącą, nie nastąpiły takie zaszłości /zdarzenia prawne/, które pozwalałyby na korektę złożonej deklaracji i uzasadniałyby żądanie zwrotu rzekomo nadpłaconej części podatku.
Powyższe stanowisko jest trafne i zasługuje na aprobatę, podobnie jak i stanowisko sprowadzające się do braku możliwości uwzględnienia wniosku strony skarżącej w oparciu o powołaną przez nią uchwałę Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie wykładni art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ w związku z art. 8 i art. 11 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych /Dz.U nr 51 poz. 298 ze zm./, W 2/96 /Dz.U. nr 64 poz. 314/, ponieważ decydujące znaczenie ma sentencja tej uchwały, a nie jej uzasadnienie /zob. także uchwała 5 sędziów NSA w Warszawie z dnia 7 lipca 1997 r. FPK 12/97/.
W omawianej uchwale Trybunał Konstytucyjny zawarł stanowisko w kwestii "wyeliminowania aktualizacji wyceny budowli z podstawy opodatkowania w jej uzasadnieniu, a nie w sentencji" /z uzasadnienia wyroku NSA z dnia 29 października 1997 r. I SA/Kr 663/97 - nie publ./.
W konkluzji tej części rozważań należy przyjąć, że orzekające w tej sprawie organy podatkowe nie miały podstawy do uwzględnienia wnioskowanej "korekty" i zwrotu rzekomej "nadpłaty". Nie zaistniała tu także sytuacja wynikająca z dyspozycji art. 29 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, ponieważ nie wystąpiła tu ani nadpłata, ani też nie miało miejsca nienależne uiszczenie podatku.
Mając na względzie powyższe, NSA skargę zakładów oddalił.