Tezy

Ratio legis art. 13 Porozumienia Ramowego podpisanego przez Komisję Wspólnot Europejskich i Rząd Rzeczypospolitej Polskiej dnia 31 maja 1990 r. sprowadza się do zakazu umniejszenia pomocy uzyskanej przez beneficjenta ze Wspólnoty przez opłaty celne, importowe, podatki lub obciążenia o charakterze podatkowym, mające taki sam skutek.

Istota zwolnienia polega zatem na pobraniu cła od wartości towaru zapłaconej faktycznie tylko przez importera, a nie z subwencji uzyskanej od Wspólnoty.

Sentencja

uchyla zaskarżoną decyzję w przedmiocie zwrotu cła.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny zważył:

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 321 ze zm./ przywóz towarów z zagranicy w ramach ustanowionych norm jest wolny od cła i od wymaganego pozwolenia, jeżeli przedmiotem przywozu są rzeczy przywożone w ramach pomocy udzielonej przez rządy państw obcych oraz międzynarodowe organizacje.

Powołane przez stronę skarżącą i organy celne art. 14 ust. 1 pkt 13 jest regułą, zgodnie z którą zwolnienie od cła wynika z celu przywozu rzeczy do Polski.

W rozpatrywanej sprawie możliwość zwolnienia przywozu towaru od cła wynikała bezpośrednio z umowy międzynarodowej nazywanej Porozumieniem Ramowym, podpisanej Rząd Rzeczypospolitej Polskiej i Komisje Wspólnot Europejskich w dniu 31 maja 1990 r. W świetle tej umowy organy celne miały obowiązek rozważyć możliwość zwolnienia od cła, co wynikało z art. 3 Prawa celnego. Chodziło zwłaszcza o wskazanie dotyczące zachowania warunków i ograniczeń określonych w przepisach prawa i umowach międzynarodowych.

W sprawie tej nie budziło wątpliwości, że skarżąca Spółka w dniu 11 października 1995 r. zawarła z Fundacją Polska Agencja Rozwoju Regionalnego w Warszawie umowę o udzieleniu - w ramach programu "Struder" - dotacji, stanowiącej 25 procent nakładów inwestycyjnych. W par. 15 tej umowy Fundacja oświadczyła, że przekazana dotacja stanowi subwencje Unii Europejskiej w rozumieniu Porozumienia Ramowego podpisanego przez Komisję Europejską i Rząd Polski dnia 31 maja 1990 r.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 tego Porozumienia import dokonywany na podstawie kontraktów dostawy podpisanych przez władze adresata i finansowany przez subwencje EWG będzie zwolniony z opłat celnych, importowych, podatków lub obciążeń o charakterze podatkowym mających taki sam skutek. Na podstawie zawartej umowy Polska zobowiązała się nie pobierać należności celnych od importu finansowego przez subwencje EWG. W rozpatrywanej sprawie pomoc polegała na sfinansowaniu 25 procent wartości importowanego towaru przez Wspólnotę. Należy zgodzić się z twierdzeniem organów celnych, że prawo polskie nie przewiduje zwolnienia w części od cła przywozu towaru. Natomiast postulowane w skardze całkowite zwolnienie od cła beneficjenta pomocy EWG, który otrzymał tylko częściowe sfinansowanie zakupu towaru oznaczałoby, że podmiot otrzymujący pomoc na mocy Porozumienia otrzymywałby dodatkową pomoc w postaci całkowitego zwolnienia od cła.

Art. 13 Porozumienia, co wymaga szczególnego podkreślenia, ustanawia zakaz umniejszania pomocy uzyskanej przez beneficjenta między innymi przez opłaty celne i importowe. Zezwala to więc na pobranie cła od wartości towaru zapłaconej tylko przez importera, z pominięciem subwencji uzyskanej od Wspólnoty. Interpretacja taka nie jest sprzeczna z art. 26 ust. 1 i 8 Prawa celnego w którym stwierdza się, że wartością celną towaru jest wartość transakcyjna, to znaczy cena faktycznie zapłacona lub należna za towar, a więc płatność dokonana lub mająca zostać dokonana przez kupującego dla sprzedającego.

Należy zatem uznać, że organy celne ustalając wartość celną importowanego towaru nie uwzględniły w rozpatrywanej sprawie treści Porozumienia Ramowego zawartego w dniu 31 maja 1990 r. pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej i Komisją Wspólnot Europejskich i z tego względu niewłaściwie wymierzyły należności celne.

Strona 1/1