Dokonanie prawidłowej klasyfikacji usług ciąży na podatniku, ale równocześnie jest on uprawniony do korzystania z fachowej pomocy wyspecjalizowanych jednostek. Stanowisko wyrażone przez Wojewódzki Urząd Statystyczny jest jednym z elementów postępowania, które, jak każdy inny dowód w sprawie, podlega ocenie organów skarbowych. Ocena ta musi być swobodna, ale nie dowolna.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Argumentom podatników nie można odmówić słuszności zwłaszcza w zakresie zarzutu niepełnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy /art. 7 Kpa/ oraz wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego /art. 77 Kpa/. Pamiętać przy tym należy, że obywatele winni działać w zaufaniu do organów państwa i stosować się do udzielonych im przez właściwe jednostki organizacyjne wyjaśnień.
Skarżący już w odwołaniu skierowanym do Izby Skarbowej podali, że po zawarciu umowy "wynajmu pomieszczeń", a przed wystawieniem pierwszej faktury zwracali się do organów podatkowych o wskazanie prawidłowej wysokości podatku, którą powinni zastosować. Zgodnie z obowiązującymi zasadami zostali pouczeni, iż informacji o klasyfikowaniu usług do odpowiedniej kategorii statystycznej udzielają właściwe organy statystyczne. Według Wojewódzkiego Urzędu Statystycznego usługi świadczone przez skarżących mieściły się w podbranży 74 103.
W toku prowadzonego postępowania wyjaśniającego na wezwanie organów skarbowych podatnicy złożyli pismo sporządzone przez WUS z dnia 20.11.1995 r., z którego wynika, że według zasad klasyfikacji usług /Zeszyty Metodyczne GUS nr 57, W-wa 1985 r./ wynajęcie pomieszczeń do zakwaterowania pracowników mieści się w podbranży 74 103 "Usługi hoteli pracowniczych". Według obowiązującej w ewidencji statystyce od 1 kwietnia 1995 r. Klasyfikacji Wyrobów i Usług GUS W-wa 1994 r., usługa ta mieści się w podkategorii 55.23.15 "Usługi krótkotrwałego zakwaterowania pozostałe", gdzie indziej nie sklasyfikowane.
Jest oczywiste, że dokonanie prawidłowej klasyfikacji usług ciąży na podatniku, ale równocześnie jest on uprawniony do korzystania z fachowej pomocy wyspecjalizowanych jednostek.
Stanowisko wyrażone przez Wojewódzki Urząd Statystyczny jest jednym z elementów postępowania, które, jak każdy inny dowód w sprawie, podlega ocenie organów skarbowych. Ocena ta musi być swobodna, ale nie dowolna.
Izba Skarbowa była zatem uprawniona do pominięcia tej opinii, ale winna wskazać uzasadnione, merytoryczne przyczyny jej kwestionowania. Tymczasem, jak wskazano w odpowiedzi na skargę zdyskwalifikowano stanowisko WUS uznając, iż treść pytań przedstawionych tej jednostce przez podatników miała charakter tendencyjny i nie oddawała rzeczywistych stanów faktycznych. Ten sposób postępowania nie jest prawidłowy. Skoro organ skarbowy był zainteresowany stanowiskiem urzędu statystycznego, co wynika z treści pisma z dnia 4.06.1996 r. skierowanego do podatników, to wobec negowania prawidłowości zapytania strony, winien sam zwrócić się do WUS względnie do Głównego Urzędu Statystycznego w Warszawie o ponowną ocenę zaistniałego w sprawie stanu faktycznego z punktu widzenia statystycznej klasyfikacji usług. W rezultacie pominięcia tego dokumentu organ podatkowy w sposób całkowicie dowolny odrzucił dowody złożone przez podatników, bez próby ich zweryfikowania oraz dokonał własnej klasyfikacji spornej usługi.
Zaniechanie przez organ administracji podjęcia czynności procesowych zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego, zwłaszcza, gdy strona powołuje się na określone i ważne dla niej okoliczności, które uprawdopodabnia jest takim uchybieniem przepisom postępowania administracyjnego, które przesądza o wadliwości decyzji.
Z tego względu, na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 pkt 3 w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd orzekł jak w sentencji.