Sprawa ze skargi na decyzję Izby Skarbowej we W. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym za 1995 r.
Tezy

Kwota złożona do depozytu sądowego /podatnicy odmówili jej przyjęcia/ stanowi zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ przychód postawiony do dyspozycji podatnika.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Janiny i Kazimierza T. na decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia 17 września 1996 r. (...) w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym za 1995 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Małżonkowie Janina i Kazimierz T. w dniu 30 grudnia 1994 r. wpłacili do Spółdzielni Mieszkaniowej "P." we W. kwotę 13.700 zł tytułem zaliczki na poczet wkładu mieszkaniowego. Kwotę tę odliczyli od dochodu za rok 1994 wykazując to odliczenie w zeznaniu podatkowym za rok 1994.

Pomiędzy podatnikami i Spółdzielnią nie doszło jednak do zawarcia stosownej umowy i w październiku 1995 r. Spółdzielnia po uprzednim pobraniu zaliczki na podatek dochodowy zwróciła wpłaconą kwotę do depozytu sądowego w związku z odmową przyjęcia jej przez skarżących. W zeznaniu o wysokości wspólnie osiągniętych dochodów w roku 1995, skarżący nie wykazali zwróconego przez Spółdzielnię wkładu.

Decyzją z dnia 24 czerwca 1995 r. Urząd Skarbowy w R. określił skarżącym podatek dochodowy za rok 1995 przyjmując zwróconą kwotę za przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Od tej decyzji skarżący wnieśli odwołanie podnosząc w nim, że są w sporze ze spółdzielnią mieszkaniową i nie pobrali kwoty złożonej do depozytu, a zatem nie powinna ona być wliczona do ich przychodów w roku 1995.

Decyzją z dnia 17 września 1996 r. Izba Skarbowa we W. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu stwierdzono, że kwota 13.700 zł nie została przeznaczona na cele mieszkaniowe i Spółdzielnia w roku 1995 pozostawiła ją w dyspozycji skarżących, a zatem została spełniona przesłanka art. 1 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwalająca na zaliczenie tej kwoty do przychodów podatników w roku 1995.

W skardze na tę decyzję skarżący wnieśli o uchylenie decyzji organu odwoławczego w części określającej dodatkowy przychód za 1995 r., zarzucając tej decyzji naruszenie art. 26 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skarżący podnieśli, że nie występowali do SM "P." o zwrot wpłaconego wkładu budowlanego, a złożonej do depozytu sądowego kwoty nie odebrali, wobec czego nie dysponują kwotą wpłaconego wkładu. Nie może ona być zatem przedmiotem opodatkowania. Skarżący zarzucili organom podatkowym nadinterpretację art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zwrócona przez Spółdzielnię kwota nie została przekazana na rachunek imienny podatników, lecz do depozytu sądowego. Skarżący zarzucili ponadto organom podatkowym podwójne opodatkowanie tej części wynagrodzenia, którą przeznaczyli na spłatę kredytu mieszkaniowego.

W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa we W. wniosła o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko zajęte w sprawie i przytaczając argumenty przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż wydając decyzje organy podatkowe nie naruszyły przepisów prawa w stopniu mającym wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

W rozstrzyganej sprawie należy oddzielić kwestii zobowiązań podatkowych skarżących od ich cywilnoprawnych relacji ze Spółdzielnią "P.".

Z punktu widzenia prawa podatkowego nie budzi wątpliwości fakt, że kwota 13.700 zł odliczona przez podatników od osiągniętego w roku 1995 dochodu została zwrócona skarżącym i pozostawiona do ich wyłącznej dyspozycji. Skarżący nie zawarli ze Spółdzielnią Mieszkaniową umowy o realizację i finansowanie budowy mieszkania, jak również zaprzestali wnoszenia dalszych wpłat z tego tytułu. Jak wynika z postanowienia Sądu Rejonowego w R. z dnia 31 października 1995 r. (...) Spółdzielnia złożyła do depozytu sądowego kwotę, która stanowiła zaliczkę na wkład budowlany, po pobraniu od niej 20 procent podatku dochodowego i przekazaniu go na konto Urzędu Skarbowego w R. Kwotę złożoną do depozytu sądowego już w lipcu 1995 r. Spółdzielnia przesłała przekazem pocztowym, lecz skarżący odmówili jej przyjęcia. Zwrócona do depozytu kwota została zatem pozostawiona do dyspozycji podatników, co wynika również z treści cytowanego postanowienia Sądu rejonowego w R. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne. Podatnicy mieli zatem obowiązek pozostawioną do ich dyspozycji kwotę wykazać w wyliczeniu podatku dochodowego za rok 1995.

Jednocześnie Sąd uznał, że organy podatkowe nie przekroczyły granic swobodnej oceny dowodów uznając, że odliczona przez podatników od ich dochodów w roku 1994 kwota 13.700 zł nie została przeznaczona na cele mieszkaniowe i należy ją uznać za wycofany wkład mieszkaniowy w rozumieniu art. 26 ust. 10 powołanej już ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie doszło bowiem do zawarcia umowy, skarżący nie wnosili dalszych wpłat do Spółdzielni, a Spółdzielnia po potrąceniu podatku na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwróciła wpłaconą kwotę do depozytu sądowego. Uznanie, że w roku 1994 skarżący nie mieli prawa do odliczenia w roku 1994 wpłaconej kwoty byłoby mniej korzystne dla podatników, bo oznaczałoby, że zaległość podatkowa powstała w związku z rozliczeniem podatku w roku 1994. W tej sytuacji również zarzut podwójnego opodatkowania nie może być uznany za zasadny, gdyż w roku 1994 odliczona kwota nie została opodatkowana.

Jak już zostało powiedziane powyżej, w sprawie podnoszone były jeszcze jej aspekty cywilnoprawne. Ocena prawna stosunków cywilnoprawnych łączących skarżących ze SM pozostawała jednak poza kognicją organów podatkowych, które w swym postępowaniu słusznie ograniczyły się tylko do przesłanek prawnopodatkowych swych decyzji.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzekł jak w sentencji.

Strona 1/1