Skoro zmiana wybranej metody amortyzacji nie może być dokonana w trakcie amortyzowania danego środka trwałego, to tym bardziej nie może być dokonana po jej zakończeniu przez podatnika.
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi (...) po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2003 r. sprawy ze skargi Grzegorza K. i Moniki D. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 4 lutego 2003 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. - oddala skargę.
Decyzją z dnia 30 sierpnia 2002 r., skierowaną do Grzegorza K. i Moniki D. /małżeństwa/, Urząd Skarbowy (...) odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2001 r. w kwocie 61.936,50 zł. W uzasadnieniu podano, że żądanie stwierdzenia nadpłaty było motywowane dokonywaniem przez Grzegorza K. zaniżonej amortyzacji wynajmowanych nieruchomości, podczas gdy miał on prawo do przyjęcia stawek indywidualnych określonych w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem podatnika zastosowanie stawek indywidualnych /10 procent dla nieruchomości w Ł. i 20 procent dla nieruchomości w L./ w miejsce stawek wynikających z załącznika nr 1 do ustawy /2,5 procent/ jest korektą dokonaną w obrębie tej samej metody amortyzacji. Ponieważ zaś wynajmowane budynki spełniają kryteria podane w art. 22j ust. 1 pkt 3, korekta ta jest w pełni dopuszczalna. Jednak Urząd nie zgodził się z tą argumentacją. Jego zdaniem w art. 22j przewidziano odrębną metodę amortyzacji uwzględniającą szczególny charakter używanych środków trwałych. Ponieważ zaś wybraną metodę należy stosować aż do pełnego zamortyzowania danego środka /art. 22h ust. 2/, podatnik nie ma prawa zmienić w trakcie amortyzacji metody liniowej /art. 22i ust. 1/ na metodę indywidualną /art. 22j/, a tym bardziej dokonać korekty odpisów za okresy wcześniejsze. Natomiast informacja /z 20 maja 2002 r./ udzielona przez Urząd w trybie art. 14 par. 4 Ordynacji podatkowej odnosiła się do przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego, w którym nie wspomniano, że nieruchomości są już amortyzowane metodą liniową.
W odwołaniu Grzegorz K. i Monika D. zarzucili naruszenie art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez przyjęcie, że nie można dokonać zmiany stawek amortyzacji, art. 81 par. 2 pkt 2 w związku z art. 79 par. 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej przez przyjęcie, że nie jest możliwe dokonanie korekty deklaracji w zakresie stawek amortyzacji oraz naruszenie art. 32 ust. 3 ustawy o rachunkowości dopuszczającej stosowanie zmian stawek amortyzacji.
Decyzją z dnia 4 lutego 2003 r. Izba Skarbowa w Ł. utrzymała w mocy wymienioną decyzję I instancji. W uzasadnieniu decyzji w szczególności podano, że Grzegorz K. rozpoczynając proces amortyzacji, wybrał metodę i stawkę amortyzacyjną na podstawie art. 22i powołanej ustawy, tj. dokonywał odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, zamieszczonym w załączniku nr 1 do ustawy. Natomiast powodem złożenia korekty zeznania i wniosku o stwierdzenie nadpłaty była zmiana stawki amortyzacyjnej z wymienionego wykazu, tj. w wysokości 2,5 procent na indywidualne stawki w wysokości 10 procent i 20 procent. Zgodnie z art. 22j powołanej ustawy podatnik ma możliwość ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych. Z przepisu tego zatem wynika prawo, a nie obowiązek podatnika, do dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych.