Z uwagi na nieuznanie składek członkowskich w spółce wodnej za daninę publiczną nie jest konieczne rozważanie kwestii zakresu pojęcia daniny publicznej, które nie jest zdefiniowane w obecnie obowiązującym ustawodawstwie. Należy jedynie zauważyć, iż daniny publicznej nie można utożsamiać - tak jak uczyniła to Izba Skarbowa - ze świadczeniami, do których mają zastosowanie przepisy o zobowiązaniach podatkowych. W doktrynie pojęcie daniny publicznej jest definiowane bardziej szeroko i obejmuje nie tylko podatki, ale i inne świadczenia pieniężne o charakterze publicznoprawnym /opłaty, dopłaty/, a nawet świadczenia osobiste i rzeczowe /np. B. Brzeziński: Prawo podatkowe. Zarys wykładu, Toruń 1995, str. 7-8/. Ponadto wydane na podstawie art. 2 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 lutego 1989 r. /Dz.U. nr 6 poz. 40 ze zm./ rozciąga przepisy tej ustawy jedynie na część świadczeń wyszczególnionych w art. 137 prawa wodnego, a mianowicie na opłatę melioracyjną oraz opłaty za urządzenia zbiorowego zaopatrzenia wsi w wodę i zbiorcze urządzenia kanalizacyjne wsi wykonane przez Państwo /par. 1 pkt 9 rozporządzenia/, pomijając określone w tym przepisie należności spółek wodnych.
Z powyższych względów należy uznać, iż niedopuszczalna jest egzekucja administracyjna należności spółki wodnej z tytułu składek członkowskich i innych świadczeń przysługujących od członków spółki. Skoro zaś w rozpatrywanej sprawie chodzi o należności spółki wodnej z tytułu składek członkowskich, postępowanie egzekucyjne - jako niedopuszczalne - powinno zostać umorzone na podstawie art. 59 par. 1 pkt 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Oznacza to konieczność uwzględnienia skargi - chociaż z innych powodów niż w niej podane - i uchylenie postanowień obu instancji na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 w związku z art. 29 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.