Z przepisu art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 2000 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców /Dz.U. nr 60 poz. 704 ze zm./ wynika wprost, iż organy administracji rządowej i samorządowej przedkładają organowi nadzorującemu projekty aktów normatywnych, które będą stanowiły podstawę udzielenia pomocy, w celu wydania opinii. Oznacza to, że należy przedłożyć /lege non distinguende/ wszystkie projekty, które będą stanowiły /w przyszłości/ podstawę udzielenia pomocy, i tylko po to, by organ wydał opinię /która nie jest przecież wiążąca/.
Podstawą obowiązku organu samorządowego jest zatem przepis art. 24 ust. 1 tej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Rady Gminy K. na uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Ł. z 21 grudnia 2001 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy K. z 29 listopada 2001 r. (...) w sprawie zwolnień z podatku od nieruchomości - oddala skargę.
Rada Gminy w K. podjęła 29 listopada 2001 r. uchwałę (...) w sprawie zmiany uchwały (...) Rady Gminy K. z 21 grudnia 2000 r. w sprawie zwolnień z podatku od nieruchomości. Rada Gminy w par. 1 przedmiotowej uchwały zwolniła z podatku od nieruchomości grunty o powierzchni do 2000 m2 i budynki o powierzchni do 200 m2 lub ich części, wykorzystywane na prowadzenie działalności gospodarczej przez osoby fizyczne, osoby prawne będące właścicielami tych gruntów i budynków, jeżeli te osoby w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2002 r. podjęły działalność gospodarczą z wykorzystaniem tych nieruchomości. Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Ł. rozpatrzyło przedmiotową uchwałę Rady Gminy K. z 29 listopada 2001 r. Następnie, działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./, z powodu sprzeczności uchwały z prawem, tj. z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców /Dz.U. nr 60 poz. 704/, uchwałą (...) z 21 grudnia 2001 r. stwierdziło nieważność badanej uchwały Rady Gminy. W ocenie Kolegium, naruszenie prawa polegało na zaniechaniu przedłożenia organowi nadzorującemu pomoc publiczną dla przedsiębiorców projektu aktu normatywnego stanowiącego podstawę jej udzielenia. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego podkreślono, że przedmiotowa uchwała Rady Gminy jest aktem normatywnym, który powoduje zróżnicowanie sytuacji podatników podatku od nieruchomości. Przedsiębiorcy, którzy rozpoczną działalność z wykorzystaniem pewnych nieruchomości, będą uprzywilejowani w stosunku do innych przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą na terenie Gminy K. Tym samym postanowienia takie w zakresie zwolnień podatkowych stanowią pomoc publiczną dla przedsiębiorców. Rada Gminy K. złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Ośrodek Zamiejscowy w Łodzi, wnosząc o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Łodzi. Zdaniem Rady Gminy K., zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze narusza uprawnienie Rady Gminy do decydowania o polityce podatkowej na terenie Gminy, naruszając jednocześnie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/, art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, a także art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców. Izba nic wzięła pod uwagę zakresu obowiązywania ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców.
W myśl art. 2 ust. 1 tej ustawy, jej przepisy stosuje się do udzielenia pomocy, w wyniku której przedsiębiorca otrzyma pomoc, której wartość, łącznie z udzieloną pomocą w ciągu kolejnych trzech lat poprzedzających dzień tego udzielenia, przekracza kwotę będącą równowartością 100 tys. euro.
W ust. 2 tego artykułu ustawa enumeratywnie wymienia przepisy, które należy stosować, gdy pomoc publiczna nie przekracza kwoty określonej w ust. 1. Wśród wymienionych przepisów nie ma art. 24 ustawy. Bez uciekania się do innych metod wykładni, na podstawie literalnego brzmienia przepisu można zatem stwierdzić, iż jeżeli wartość udzielonej pomocy nie przekroczy kwoty 100 tys. euro, nie ma zastosowania obowiązek wynikający z art. 24 ustawy. Istotna jest także regulacja ust. 3 art. 2, zgodnie z którym kwot pomocy z różnych tytułów nie sumuje się.