Dnia 7 października 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Świderska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Bogusław Klimowicz Asesor WSA Ewa Cisowska - Sakrajda Protokolant asystent sędziego Piotr Pietrasik po rozpoznaniu w dniu 7 października 2008 roku na rozprawie sprawy ze skargi A Spółki cywilnej B. M., J. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...]., nr [...] w przedmiocie określenia za miesiąc maj 2007 roku nadwyżki podatku naliczonego nad należnym oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Ł-G określił A spółce cywilnej B. M. i J. M. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym za miesiąc maj 2007 r. podlegającą zwrotowi na rachunek bankowy spółki w łącznej kwocie 7.578 zł tj. w kwocie mniejszej o 5.410 zł.
W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że podatnik zastosował stawkę podatku 0% do sprzedaży samochodu marki Mercedes Benz Actors 1843 LS na rzecz ALFATRANS AUTOTRANSPORTE S. MASSAD I H. MEHDI udokumentowanej fakturą VAT nr 5/2007/1 z dnia 28 maja 2007 roku na wartość 30.000 zł oraz notą korygującą do tej faktury z 30 maja 2007 roku dotyczącą numeru NIP nabywcy. Przedmiotowy samochód był środkiem trwałym spółki. Z treści przedstawionej faktury wynikało, że towar został odebrany osobiście przez nabywcę, zaś należność uregulowano gotówką. W toku postępowania podatkowego spółka przedstawiła dwa oświadczenia. Pierwsze z dnia 28 maja 2007 r. o treści "oświadczam, że dokonałem wpłaty nalezności z tytułu zakupu samochodu mercedes Benz Actors 1843 LS nr rej. [...] gotówką w wysokości 30.000 zł. Wywóz do Niemiec zakupionego samochodu zostanie dokonany bez uzycia innego środka transportu". Drugie oświadczenie z dnia 30 maja 2007 roku o treści: "oświadczam, że samochód Mercedes Benz Actors 1843 LS zakupiony 28 maja 2007 roku od firmy A został wywieziony do Niemiec". Oświadczenia te poza wskazaną treścią zawierają jedynie nieczytelny podpis. Organ I instancji stwierdził, że podatnik nie posiadał dokumentów potwierdzających wywiezienie towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy z terytorium Polski i dostarczenie go do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Wobec tego, że powyższa transakcja nie spełniała warunków do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej określonych w przepisie art. 42 ust. 1, 3, 4 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej "ustawy o VAT") winna być na podstawie art. 42 ust. 12 powołanej ustawy zaewidencjonowana jako dostawa na terytorium kraju i objęta 22% stawką podatku.
W odwołaniu od decyzji podatnik zarzucił jej naruszenie prawa materialnego art. 42 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 42 ust.3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT polegające na przyjęciu, iż podatnik nie posiadał dowodów umożliwijacych zaewidencjonowanie dostawy jako wewnątrzwspólnotowej i zastosowanie 0 stawki podatku, a także art. 42 ust. 12 ustawy o VAT i zakwalifikowaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy jako dostawy na terytorium kraju, gdy brak było ku temu podstaw oraz szeregu przepisów postępowania : art. 120, 121, 122, 187 § 1. art. 199, i art. 210 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz.60 ze zm. - dalej "Ord. pod.")
Po rozpoznaniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji o brakach w dokumentacji podatnika niepozwalających na zakwalifikowanie spornej dostawy jako wewnątrzwspólnotowej i objęcie stawką podatku 0%. Wskazał, iż z akt sprawy wynika, że towar będący przedmiotem dostawy został odebrany bezpośrednio przez nabywcę co oznacza, że fakt jego wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego winien zostać udokumentowany dowodami, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT. W ocenie organu odwoławczego oświadczania z dnia 28 oraz 30 maja 2007 roku przedstawione przez podatnika nie zawierają żadnych danych pozwalających na identyfikację podatnika lub nabywcy, brak też ich adresów, a zatem dokumenty te nie spełniają wymagań przewidzianych przepisem art. 42 ust. 4. Wobec nie udokumentowania przez podatnika w sposób wskazany w przepisie art. 42 ust 3 i 4 , iż towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego za niedopuszczalne uznał posłużenie się dowodami o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.