Miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez stronę może być uznane za jej miejsce pracy, w którym można doręczyć skierowane do niej pismo.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Elżbiety i Andrzej Sz. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 29 kwietnia 1999 r. (...) w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania - uchyla zaskarżone postanowienie; (...).
W dniu 11 lutego 1999 r. została wydana decyzja Prezydenta Miasta Ł. w przedmiocie ustalenia podatku od nieruchomości na 1999 r. Jako adresata decyzji wskazano: "A." PPHU Ł., a jako właścicieli nieruchomości - Elżbietę Sz. i Andrzeja Sz. Na decyzji znajduje się odcisk pieczęci: "A." PPHU z nieczytelnym podpisem i podaną obok datą /w formie odcisku pieczęci/: 4 marca 1999 r.
W dniu 25 marca 1999 r. Andrzej Sz. /jako właściciel "A." PPHU/ i Elżbieta Sz. złożyli odwołanie od tej decyzji.
Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 1999 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. stwierdziła uchybienie terminu do wniesienia wymienionego odwołania Elżbiety i Andrzeja Sz. W uzasadnieniu podano, iż decyzja została doręczona stronie 4 marca 1999 r., co zostało potwierdzone na oryginale decyzji. Strony, czyli Elżbieta Sz. i Andrzej Sz. nadali przesyłkę z odwołaniem w dniu 19 marca 1999 r. z uchybieniem 14-dniowego terminu z art. 223 par. 2 Ordynacji podatkowej.
W skardze do sądu administracyjnego E. i A. Sz. podnieśli, że decyzję otrzymali 6 marca 1999 r., co zostało odnotowane w książce podawczej.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie, zwracając uwagę na przepis art. 148 par. 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej, przewidującym możliwość doręczenia pisma w miejscu pracy adresata - osobie upoważnionej do odbioru korespondencji. Zarówno nakazy płatnicze za lata 1997 i 1998 były kierowane na adres: "A." PPHU, jak i wypełniający wykaz nieruchomości z 30 stycznia 1999 r. Andrzej Sz. podał ten adres do korespondencji. Ponadto data wpływu, a nie data odnotowania wpływu w dokumentacji strony jest istotna dla określenia daty doręczenia.
Na rozprawie sądowej pełnomocnik skarżących zakwestionował fakt doręczenia im decyzji I instancji. Ponadto wyjaśnił, że działalność gospodarczą pod nazwą "A." PPHU prowadzi wyłącznie Andrzej Sz.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Przede wszystkim należy zauważyć, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ podatnikami podatku od nieruchomości są właściciele lub samoistni posiadacze nieruchomości, czyli w tym wypadku skarżący /będący małżeństwem, co wynika z akt podatkowych/, w związku z tym tylko do nich - jako stron postępowania podatkowego w przedmiocie ustalenia podatku od nieruchomości - powinna być skierowana decyzja w tej sprawie. W żadnym razie decyzja ta nie powinna być kierowana na nazwę, pod którą działalność gospodarczą prowadzi jedno z małżonków /Andrzej Sz./. Należy jednocześnie zauważyć, że - wbrew twierdzeniom zawartym w odpowiedzi na skargę - na wykazie nieruchomości z dnia 30 stycznia 1999 r. wskazano PPHU "A." jedynie jako administratora nieruchomości, a nie jako miejsce doręczania korespondencji.
Oczywiście, stosownie do art. 148 par. 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej pisma mogą być doręczane również w miejscu pracy adresata - osobie upoważnionej do odbioru korespondencji. Tak więc miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez stronę /w rozpatrywanej sprawie przez skarżącego Andrzeja Sz. - pod nazwą "A." PPHU/ może być uznane za jej miejsce pracy, w którym można doręczyć skierowane do niej pismo. Nie dotyczy to jednak skarżącej Elżbiety Sz., która - jak wyjaśnił pełnomocnik skarżących - działalności gospodarczej /przynajmniej pod nazwą "A." PPHU/ nie prowadziła; nie wynika to również z akt podatkowych. Dlatego decyzja nie mogła być jej skutecznie doręczona w miejscu pracy jej małżonka, tym bardziej że miejsca zamieszkania małżonków nie były takie same.
Niezależnie od tego nie można również stwierdzić, czy nastąpiło prawidłowe doręczenie decyzji skarżącemu Andrzejowi Sz. Przede wszystkim w aktach podatkowych brak jest szczegółowych informacji o sposobie doręczenia decyzji /w formie adnotacji podpisanej przez pracownika dokonującego doręczenia - art. 177 Ordynacji podatkowej/. Przede wszystkim nie wiadomo, gdzie nastąpiło doręczenie: czy w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez skarżącego Andrzeja Sz., czy w siedzibie organu podatkowego /np. podczas pobytu w nim pracownika zatrudnionego przez Andrzeja Sz./. A zgodnie z art. 148 par. 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej tylko w tym pierwszym wypadku można byłoby skutecznie doręczyć decyzję pracownikowi upoważnionemu do odbioru korespondencji. Ponadto brak jest jakichkolwiek ustaleń, komu decyzja została doręczona - czy rzeczywiście była to osoba upoważniona do odbioru korespondencji.
W tej sytuacji nie można uznać, że decyzja organu I instancji została skutecznie doręczona w dniu 4 marca 1999 r. Dlatego zaskarżone postanowienie, jako naruszające art. 148 i art. 228 par. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, podlega uchyleniu na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
O kosztach orzeczono zgodnie z art. 55 ust. 1 tej ustawy.