Prowadzenie kontroli podatkowej /czy też czynności sprawdzających lub postępowania podatkowego/ w zakresie danego podatku za określony rok podatkowy nie wyłącza jednoczesnego podjęcia przez organ podatkowy czynności sprawdzających w odniesieniu do innych lat podatkowych; działania te mogą być prowadzone równolegle.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Krzysztofa O. na decyzję Izby Skarbowej w Ł. z dnia 24 marca 2000 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1993 r. - oddala skargę.
Decyzją z dnia 21 grudnia 1999 r. Urząd Skarbowy w P.-T. określił Krzysztofowi O. zaległość w podatku dochodowym za 1993 r. w wysokości 708 zł. W uzasadnieniu podano, że w załączniku PIT-D do zeznania podatkowego za 1993 r. podatnik wykazał wydatki z tytułu zakupu gruntów pod budowę domu mieszkalnego w kwocie 4.800.000 st.zł oraz z tytułu budowy budynku mieszkalnego w kwocie 30.659.000 st.zł. W wyniku analizy dokumentów przedstawionych przez niego i jego żonę /składającą odrębne zeznanie/, stwierdzono brak udokumentowania wymienionych wydatków mieszkaniowych.
W odwołaniu pełnomocnik Krzysztofa O. zarzuciła Urzędowi Skarbowemu pominięcie wskazywanego w trakcie postępowania faktu upływu czasu, powołując się na art. 88 par. 2 Ordynacji podatkowej. Odnośnie do wydatków na zakup gruntu, podniosła, że wydatek ten został dokonany na podstawie aktu notarialnego z dnia 29 stycznia 1993 r.
Decyzją z dnia 24 marca 2000 r. Izba Skarbowa w Ł. uchyliła w części wymienioną decyzję Urzędu Skarbowego i zmniejszyła zaległość podatkową do kwoty 612 zł. W uzasadnieniu podano, że zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wysokość wydatków poniesionych na cele mieszkaniowe ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. W świetle art. 30 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, zobowiązania podatkowe przedawniają się z upływem 5 lat, licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku. Oznacza to, że w tym okresie organ podatkowy może sprawdzić rzetelność złożonego zeznania i wydać decyzję wymiarową. Dlatego podatnik, korzystający z odliczeń od dochodu wydatków poniesionych na cele mieszkaniowe, jest obowiązany przechowywać dokumenty stwierdzające ich poniesienie przez okres pięciu lat, licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku, aby na wezwanie organu przedstawić do kontroli ww. dokumenty. Na wezwanie Urzędu Skarbowego skierowane do Krzysztofa O. i jego żony /Małgorzaty O./ o przedłożenie dowodów potwierdzających poniesienie wydatków mieszkaniowych, w dniu 5 listopada 1999 r. zostały doręczone rachunki na kwotę 24.080,80 zł. Natomiast w trakcie postępowania odwoławczego doręczono akt notarialny, na podstawie którego małżonków O. dokonali odliczenia w kwocie 1.000 zł na zakup gruntu pod budowę budynku mieszkalnego: Krzysztof O. - 480 zł i Małgorzata O. - 520 zł. Ponadto Małgorzata O. w swoim zeznaniu odliczyła wydatki na budowę w kwocie 24.463,10 zł, zaś Krzysztof O. - 3.065,90 zł. Zgodnie z art. 26 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu i ponoszą wydatki, odlicza się je zgodnie z wnioskami wyrażonymi w zeznaniach rocznych. Okazane w dniu 5.11.1999 r. dokumenty na kwotę 24.080,80 zł zostały zaliczone na konto odliczenia wydatków budowlanych Małgorzaty O., natomiast w odniesieniu do odliczenia wydatków Krzysztofa O. w wysokości 3.065,90 zł stwierdzono brak dokumentów świadczących o ich poniesieniu; nie zostały one przedłożone do dnia wydania decyzji Urzędu Skarbowego ani po jej wydaniu; podatnik miał wystarczająco długi czas, tj. od 28.10.1999 r., na ich dostarczenie. Zasadnie zatem Urząd Skarbowy nie uznał wydatków na budowę budynku mieszkalnego wykazanych przez Krzysztofa O. w kwocie 3.065,90 zł /30.065.900 st. zł/. Natomiast, z uwagi na doręczenie w toku postępowania odwoławczego aktu notarialnego, uznano za prawidłowe odliczenie od dochodu wydatków na zakup gruntu, w związku z czym Izba Skarbowa zmniejszyła wysokość zaległości podatkowej. Odnośnie do zarzutu nieuwzględnienia art. 88 par. 2 Ordynacji podatkowej, Izba stwierdziła, że art. 88 odnosi się do podatników wystawiających rachunki /par. 1/ oraz kupujących lub usługobiorców, tj. obowiązanych do żądania rachunków /par. 2/ i dotyczy relacji między nimi wynikających z prawa podatkowego. Powinność numerowania i przechowywania rachunków przez 5 lat kalendarzowych, licząc od końca roku, w którym wystawiono rachunek, dotyczy zarówno wystawcy, jak i odbiorcy, jeżeli ten ostatni jest obowiązany do jego żądania.