Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 rok
Sentencja

Dnia 25 listopada 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Janicki (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Bogusław Klimowicz Asesor WSA Ewa Cisowska-Sakrajda Protokolant asystent sędziego Piotr Pietrasik po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2008 roku na rozprawie sprawy ze skargi W. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...]., nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 rok uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie strona 1/4

Decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ł. w oparciu m.in. o art. 67a § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. (tj. Dz.U. z 2005 r. nr 8 poz. 60 ze zm.; powoływanej dalej jako o.p.) odmówił W.C. umorzenia zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r. W uzasadnieniu organ pierwszej instancji wskazał, że w dniu 18 czerwca 2007 r. otrzymał wniosek pełnomocnika J. i W. małżonków C., o umorzenie ich zaległości podatkowych w łącznej kwocie 35.182,60 zł. Powyższa zaległość wynikała z dwóch decyzji z dnia [...], którymi wymieniony na wstępie Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił odrębnie w stosunku do każdego z małżonków zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r., od dochodów z nieujawnionych źródeł przychodów, w wysokości po 17.591,30 zł. We wniosku o umorzenie zaległości podatkowych podatnicy powołali się na swą ciężką sytuację majątkową. Wskazali, że ich jedynym źródłem utrzymania jest emerytura W.C., wypłacana - po potrąceniach na rzecz spłaty zaległości podatkowej - w kwocie 617,32 zł miesięcznie. J.C. zarejestrowany jest natomiast jako bezrobotny bez prawa do zasiłku. Podatnicy oświadczyli, że nie posiadają żadnego majątku, który mogliby zbyć, aby spłacić przedmiotową zaległość. Ponadto wskazali, że W.C. jest osobą przewlekle chorą, w związku z czym znaczną część jej emerytury przeznaczają na zakup leków. Oświadczyli również, że korzystają doraźnie z pomocy znajomych i rodziny, od których otrzymują przede wszystkim artykuły żywnościowe. Do wniosku załączono kserokopie m.in. zaświadczenia lekarskiego oraz zaświadczenia ZUS dotyczących W.C. z kwietnia 2007 r., a także kserokopię pisma z Powiatowego Urzędu Pracy nr 1 w Ł., potwierdzającego posiadanie przez J.C. statusu bezrobotnego, również z kwietnia 2007 r. W dniu 3 grudnia 2007 r. podatnicy złożyli dodatkowo pismo, w którym oświadczyli, że ich sytuacja materialna i życiowa nie uległa zmianie od dnia złożenia wniosku o umorzenie zaległości. Organ I instancji uznał, że wniosek W.C. nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ podatniczka nie wykazała przesłanek umorzenia zaległości podatkowych, wymienionych we wspomnianym na wstępie art. 67a § 1 pkt 3 o.p.

Od ww. decyzji pełnomocnik strony złożył odwołanie, wnosząc o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia i przychylenie się do wniosku o umorzenie zaległości podatkowych.

Decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy kwestionowaną decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy podniósł przede wszystkim, że przyznanie ulgi podatkowej stanowi sytuację wyjątkową. Zasadą jest bowiem płacenie podatków w ustalonych przepisami prawa wysokościach oraz terminach. Przedstawione przez podatniczkę okoliczności wskazywały wprawdzie na jej trudną sytuację materialną, jednak sytuacja ta nie miała charakteru nadzwyczajnego, wyjątkowego, czy całkowicie niezależnego od działania podatniczki, a zatem nie stanowiła podstawy do przyznania ulgi. Ponadto przyznanie ulgi stałoby w sprzeczności z konstytucyjną zasadą równości podatników wobec prawa, ponieważ stawiałoby podatniczkę w uprzywilejowanej pozycji w stosunku do innych podatników rzetelnie wywiązujących się ze swoich obowiązków podatkowych, a pozostających często w równie trudnej sytuacji ekonomicznej. Dyrektor Izby Skarbowej przyznał, iż sytuacja finansowa strony uległa pogorszeniu w stosunku do tej z 1997 r., zaznaczył jednak, że organy podatkowe, rozpatrując wniosek o umorzenie zaległości podatkowej mogą badać przyczyny powstania zaległości, a także postawy podatnika w dążeniu do uregulowania zaległości. Niezasadnym z tego punktu widzenia byłoby udzielenie ulgi podatkowej we wnioskowanym zakresie, wobec podatnika działającego na szkodę budżetu państwa, który świadomie próbował uniknąć opodatkowania części swoich dochodów. Podkreślił również, że decyzja w przedmiocie przyznania ulgi w spłacie zobowiązania podatkowego dokonywana była w ramach uznania administracyjnego. Zatem nawet gdyby za przyznaniem ulgi przemawiał ważny interes podatnika lub interes publiczny, to organ podatkowy nie miał obowiązku jej udzielić. Organ odwoławczy wskazał ponadto na potencjalne źródła, z których podatniczka mogłaby uzyskać środki na zaspokojenie należności podatkowych. Wskazał zatem na możliwość odzyskania pożyczki w kwocie 80.000,- zł, którą podatniczka wraz z mężem udzieliła swojemu synowi (fakt jej udzielenia został ujawniony w toku postępowania w przedmiocie ustalenia zobowiązania podatkowego wnioskodawcy). Podniósł również, że w toku postępowania wnioskodawczyni w istocie nie wyjaśniła czy ww. pożyczka została już zwrócona, w jaki sposób zostanie zwrócona oraz na jak długi okres zawarto tę umowę. Organ zatem nie miał pewności, czy w momencie wydawania decyzji pożyczka ta nie została już w całości oddana. Podniósł również, że w aktach sprawy nie było żadnego dokumentu wskazującego na brak możliwości lub istnienie jakichkolwiek przeciwwskazań dla wykonywania pracy zarobkowej przez J. C.. Z faktu tego organ wywiódł, że brak zatrudnienia tego podatnika nie ma charakteru trwałego i można od niego wymagać by rozpoczął poszukiwania pracy, choćby o charakterze dorywczym.

Strona 1/4