Art. 40 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ odnosi się do odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe podatnika /i tylko podatnika/ i nie stwarza podstawy do rozciągnięcia na jego podstawie odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania płatnika.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem rozstrzygnięcia decyzji wydanych w sprawie jest odpowiedzialność wspólnika spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za jej zobowiązania jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych od wynagrodzeń pracowników spółki. Wobec nieskuteczności postępowania egzekucyjnego wobec spółki organ orzekł o odpowiedzialności jej wspólnika podając jako podstawę prawną rozstrzygnięcia przepisy art. 40 i art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych. Art. 40 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że za zaległości podatkowe podatnika odpowiadają również osoby trzecie, jeżeli zachodzą przewidziane w ustawach okoliczności. O odpowiedzialności tych osób orzeka organ podatkowy w odrębnej decyzji. Z kolei art. 47 ust. 2 tej ustawy mówi, iż wspólnik spółki z ograniczoną odpowiedzialnością odpowiada całym swoim majątkiem za zobowiązania Spółki z tytułu podatków w takiej części, w jakiej ma prawo uczestniczyć w podziale zysku. Art. 40 cytowanej ustawy formułuje ogólne zasady odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatnika i odnosi się do odpowiedzialności tych podmiotów, które odpowiadają za zobowiązania podatnika na podstawie art. 44, art. 46, art. 47, art. 48a powołanej ustawy. Należy zgodzić się z poglądami doktryny oraz orzecznictwa, że cytowane przepisy - w tym art. 47 - należy interpretować łącznie z art. 40 powołanej ustawy. Nie ulega wątpliwości, że art. 40 odnosi się do odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe podatnika /i tylko podatnika/ i nie stwarza podstawy do rozciągnięcia na jego podstawie odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania płatnika, jak uczynił to organ w rozpoznawanej sprawie. Wydane na tej podstawie decyzje naruszają prawo materialne, które miało wpływ na wynik sprawy i zostały uchylone przez Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym. O kosztach postępowania Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął na podstawie art. 55 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.