Skarżące przedsiębiorstwo było koncesjonowanym przewoźnikiem drogowym oraz posiadało dowody stwierdzające wykonanie usług przewozu międzynarodowego. Spełniało więc zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe warunki niezbędne, w świetle powołanych przepisów rozporządzenia z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług eksportu i importu niektórych usług /Dz.U. nr 39 poz. 175 ze zm./, dla uznania wykonanych usług za objęte stawką "0" VAT.
Okoliczność, że usługi wykonywane były przez inne osoby działające w imieniu i na rzecz przedsiębiorstwa jako przewoźnika, nie zmieniała zakresu jego praw i obowiązków wynikających z umów przewozu. Wobec kontrahentów zlecających przewóz przedsiębiorstwo pozostawało przewoźnikiem, a osoba podejmująca się wykonania usługi przewozu na zlecenie przewoźnika pozostawała jedynie podwykonawcą przewoźnika, a nie przewoźnikiem.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W niniejszej sprawie organy podatkowe stwierdziły, że skarżące PO PKS świadczyło usługi pośrednictwa związane z usługami transportu międzynarodowego wykonywanego 71 samochodami przez ich właścicieli, które to samochody użyczone zostały dla PO PKS w celu wykonywania usług transportu międzynarodowego.
W ocenie organów PO PKS był uprawnionym przewoźnikiem drogowym w transporcie międzynarodowym z prawem do korzystania ze stawki "0" VAT przy wykonywaniu tych usług, gdyż poza sporem pozostawało, iż miał koncesje na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego transportu drogowego użyczonymi pojazdami samochodowymi /par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia/ oraz dokumentację stanowiącą dowód świadczenia tych usług /par. 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia/.
Na podstawie umowy współpracy przy wykonywaniu przewozów międzynarodowych zawartych przez PO PKS z właścicielami samochodów, faktur wystawionych dla PO PKS przez właścicieli samochodów oraz sposobu księgowania przez PO PKS wartości świadczonych usług, organy podatkowe stwierdziły, że PO PKS nie wykonywał bezpośrednio /samodzielnie/ zlecanych mu usług przewozu międzynarodowego, lecz podzlecał ich wykonanie właścicielom samochodów i w związku z tym wykonywał faktycznie usługi pośrednictwa związane z usługami przewozowymi, nie objętymi stawką "0" VAT, gdyż bezpośredni wykonawcy nie byli uprawnionymi przewoźnikami transportu międzynarodowego wobec nieposiadania koncesji.
Zaprezentowana w decyzjach organów podatkowych ocena stanu faktycznego była konsekwencją dokonania jej z naruszeniem art. 77 par. 1 i art. 80 Kpa i skutkowała naruszeniem art. 18 ust. 3 cyt. ustawy oraz par. 2 ust. 1 pkt 1 i par. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r.
Organy podatkowe ustaliły, że skarżące PO PKS było koncesjonowanym przewoźnikiem drogowym oraz posiadało dowody stwierdzające wykonanie usług przewozu międzynarodowego. Spełniało więc zarówno podmiotowe jak i przedmiotowe warunki niezbędne, w świetle powołanych przepisów rozporządzenia, dla uznania wykonanych usług za objęte stawką "0" VAT.
Okoliczność, że usługi wykonywane były przez inne osoby działające w imieniu i na rzecz PO PKS jako przewoźnika, nie zmieniała zakresu jego praw i obowiązków wynikających z umów przewozu.
Wobec kontrahentów zlecających przewóz PO PKS pozostawał przewoźnikiem, a osoba podejmująca się wykonania usługi przewozu na zlecenie przewoźnika pozostawała jedynie podwykonawcą przewoźnika, a nie przewoźnikiem.
Ocena przyjęta przez organy podatkowe opierała się wyłącznie na dowodach obrazujących wykonanie zlecenia przez podwykonawców przewoźnika i zapisach w księgach rachunkowych skarżącego.
Sposób księgowania wartości wykonanej usługi pozostawał jednak poza podatkowoprawnym stanem faktycznym istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy, a pozostałe dowody wskazywały, że właściciele samochodów nie posiadali kwalifikacji przewoźników międzynarodowych, wykonywali usługi transportu drogowego w imieniu i na rzecz skarżącego PO PKS, a więc pozostawali osobami o którym mowa w art. 3 Konwencji CMR, nie zaś przewoźnikami w rozumieniu art. 34 tej Konwencji.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 1 i 3 oraz art. 29 i art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, orzekł jak w sentencji.