Z powyższego przepisu wynika, że wprawdzie wymierzenie kary porządkowej pozostawione jest uznaniu organu podatkowego, jednakże uznanie to nie oznacza możliwości ukarania którejkolwiek ze wskazanych osób, a jedynie tej, która do osobistego stawiennictwa została wezwana.
Skoro wezwanie do osobistego stawiennictwa skierowane zostało do P. Z., jako pełnomocnika skarżącej i jemu wyłącznie doręczone, to brak było podstaw do oceny, że to skarżąca obowiązek ten miała wykonać. Niezbędną przesłanką do zastosowania środka dyscyplinarnego, jakim jest kara porządkowa, jest doręczenie wezwania do dokonania żądanej przez organ czynności osobie, od której czynność ta jest żądana, a to stosownie do art. 155§1 i art. 159 ordynacji podatkowej.
Równocześnie zważyć należało, że z akt sprawy nie wynika, by wobec skarżącej prowadzone było postępowanie kontrolne, w ramach którego organ nałożyć może karę porządkową (art. 292 ordynacji podatkowej), a wobec niedoręczenia skarżącej postanowienia z dnia [...] kwietnia 2003 r. o wszczęciu postępowania podatkowego w sprawie, w której karę nałożono, nie można mówić o wszczęciu tego postępowania stosownie do art. 165§1, §2 i §4 ordynacji podatkowej, a tym samym o możliwości ustanowienia w tym postępowaniu pełnomocnika. Z akt sprawy nie wynika również w jakiej sprawie skarżąca ustanowiła pełnomocnika w osobie P. Z., a tym samym czy był on umocowany do działań w imieniu skarżącej w sprawie określenia wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r.
Nałożenie kary porządkowej na podstawie art. 262§1 pkt 1 ordynacji podatkowej poprzedzać powinno również ustalenie czy wezwanie do osobistego stawiennictwa uzasadnione było jego niezbędnością dla wyjaśnienia stanu faktycznego lub rozstrzygnięcia sprawy czy też wystarczającym byłoby złożenie wyjaśnień na piśmie (art. 155 i 159§1 pkt 4 ordynacji podatkowej).
Z tych względów, na podstawie art. 145§1 pkt 1 lit. c, art. 152 i art. 210§1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w sentencji.