Obowiązkiem organu administracji jest zebrać i rozpatrzyć istniejące dowody, w tym przedłożone przez stronę w toku postępowania, pozostające w związku z faktami prawotwórczymi istotnymi w sprawie.
Nie jest zaś rzeczą organu administracji wzywanie strony do przedłożenia konkretnych dowodów /np. umów/, o istnieniu których wobec składanych przez stronę wyjaśnień przypuszczać nie może. Podatnik, który dokonuje rozliczenia podatku i kwalifikuje określone wydatki, najlepiej orientuje się, na podstawie jakich dokumentów i faktów dokonał ich kwalifikacji i w razie sporu winien przedłożyć je organowi podatkowemu, który dokonuje ich oceny zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Dokonując zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, oceny legalności zaskarżonej decyzji Sąd stwierdza, iż wbrew wywodom skargi, wydana ona została bez naruszenia przytoczonych w skardze przepisów prawa procesowego oraz obowiązujących przepisów prawa materialnego. Organ podatkowy wydając zaskarżoną decyzję ocenił zebrany zgodnie z art. 7, art. 75 i art. 77 par. 1 Kpa materiał dowodowy, według wymogów art. 80 Kpa i stanowisko swoje w tej mierze szczegółowo i przekonująco umotywował, co znalazło wyraz w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji sporządzonym zgodnie z wymogami art. 107 par. 3 Kpa.
Decyzja zawiera również pełną podstawę materialnoprawną. Odmienna ocena dowodów oraz odmienne wnioski stąd płynące, przetaczane przez skarżącego w skardze stanowią jedynie polemikę z logicznymi i przekonującymi ustaleniami zawartymi w zaskarżonej decyzji.
Wbrew wywodom skargi organy obu instancji zebrały niezbędne do wydania zaskarżonej decyzji materiał dowodowy. Podnieść bowiem należy, iż organy obu instancji nie kwestionowały faktu wykonania remontu w obu lokalach tj. przy ul. O. i ul. W. ani wysokości wydatków z tym związanych, lecz ich związek z prowadzoną w 1995 r. przez skarżącego działalnością gospodarczą.
Dokonanie zatem oględzin tych nieruchomości w 1996 r. /wszczęcie postępowania podatkowego 07.1996 r./ celem oceny zakresu remontu było zbędne dla prawidłowości zasadniczych ustaleń, mających wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego za 1995 r. Nie przeprowadzenie tego dowodu nie może być uznane za naruszające art. 7, art. 75, art. 77 par. 1 i art. 80 Kpa. Nie można podzielić poglądu skarżącego o dowolności ustaleń organów podatkowych co do braku związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy dokonywanymi w ww. lokalach remontami, a uzyskanym w 1995 r. przychodem. Jak to wywiedziono w zaskarżonej decyzji rozbieżność wyjaśnień skarżącego co do miejsc prowadzenia działalności gospodarczej, zakresu i czasu jej wykonywania, w kontekście zgromadzonych w toku postępowania dowodów z przytoczonych w decyzji dokumentów i wyjaśnień, dawała organom podatkowym podstawę do odmiennej, niż zaprezentowana przez skarżącego w skardze oceny tych wyjaśnień. Fakt, iż skarżący nie przedłożył umowy użyczenia lokalu nie był a priori interpretowany jako naruszenie przepisów prawa, lecz jedynie podlegał wraz z innymi dowodami ocenie organów podatkowych, co również wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji.
Dokonana przez organy podatkowe ocena dowodów, jako zgodna z wymogami art. 80 Kpa nie może być przez Sąd kwestionowana.
Również wbrew wywodom skargi nie można zarzucić organom podatkowym błędnej interpretacji art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdy kwestionują one wydatki skarżącego na zakup napoi.
W świetle bowiem wyjaśnień skarżącego z dnia 4.08.1996 r. uznanie tych wydatków za typowo konsumpcyjne nie może budzić wątpliwości. Dokonana przez skarżącego interpretacja art. 22 ust. 1 cyt. ustawy prowadziłaby do przyjęcia, iż wszelkie wydatki na osobistą konsumpcję stanowią pośredni koszt uzyskania przychodu osoby prowadzącej działalność gospodarczą.