Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Szarewicz-Iwaniuk (sprawozdawca), Sędziowie WSA Małgorzata Fita,, WSA Grzegorz Wałejko, Protokolant Asystent sędziego Monika Bartmińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi J. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławcze z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wydania zaświadczenia o wysokości uzyskanej pomocy de minimis - oddala skargę.
Zaskarżonym postanowieniem Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu zażalenia J. K. "A" na postanowienie wydane przez Zastępcę Prezydenta Miasta znak: [...] z dnia [...] marca 2012 r. odmawiające Przedsiębiorstwu "A" J. K. wydania zaświadczenia - utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji.
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej powoływane jako "SKO") podało, że w dniu 20 marca 2012 r. do organu I instancji wpłynął wniosek J. K. "A" o wydanie zaświadczenia o wysokości uzyskanej pomocy de minimis w związku z dokonaniem zakupu samochodu IVECO nr rej. [...]. J. K. jako podstawę prawną wydatku podał § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 245, poz.1810 ze zm.). Organ I instancji odmówił wydania żądanego zaświadczenia, wskazując na § 9 ust 1 i 2 powołanego rozporządzenia, z którego treści wynika, że warunkiem uznania pomocy za pomoc de minimis jest uzyskanie zaświadczenia. Uzyskanie tego zaświadczenia uwarunkowane jest przedłożeniem organowi w terminie 30 dni informacji o dokonaniu wydatku. Termin ten ma charakter materialnoprawny, zatem jego uchybienie powoduje wygaśnięcie uprawnienia uzyskania zaświadczenia.
W zażaleniu J. K. zarzucał błędne zastosowanie § 9 ust 2 powołanego rozporządzenia. Przepis ten, w ocenie strony, wydany został z przekroczeniem przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej upoważnienia ustawowego. Ponadto brak w nim sankcji powoduje, że ma on charakter instrukcyjny. W sprawie powinien znaleźć zastosowanie § 4 tego rozporządzenia, a organ wydać żądane zaświadczenie z urzędu ( wyrok WSA w Gdańsku z dnia 23 września 2008r. sygn. akt I SA/Gd 552/08).
SKO nie podzieliło zarzutów zażalenia wskazując, że kwestią sporną w sprawie jest charakter terminu wskazanego w § 9 ust 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.
Dokonując interpretacji tego przepisu SKO wywiodło, że z jego treści niewątpliwie wynika, że warunkiem uznania pomocy za pomoc de minimis jest uzyskanie zaświadczenia. Warunkiem zaś uzyskania tego zaświadczenia jest przedłożenie organowi w terminie 30 dni informacji o dokonaniu wydatku. Przedsiębiorca w terminie 30 dni od dnia dokonania wydatku ma przedstawić o tym fakcie informację organowi wydającemu zaświadczenie i musi je uzyskać. Skoro przepis § 9 ust 1 i 2 powołanego rozporządzenia warunkuje uznanie udzielonej pomocy za pomoc de minimis od uzyskania zaświadczenia, a warunkiem jego uzyskania jest przedstawienie organowi informacji o poniesionym wydatku w terminie określonym w ust. 2, to niedochowanie tego terminu oznacza, że wygasła przesłanka uznania pomocy za pomoc de minimis (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 10 sierpnia 2010 r. sygn. akt I SA/ Gl 569/10). Odnosząc się do przytoczonego w zażaleniu wyroku WSA w Gdańsku organ wyjaśnił, że zapadł on w innym, nieobowiązującym już stanie prawnym.