Przypomnieć przy tym należy, że o zastosowaniu wyższej stawki podatku od nieruchomości właściwej dla gruntów, budynków i budowli związanych z działalnością gospodarczą decyduje samo posiadanie przez przedsiębiorcę gruntu, budynku i budowli. Powyższe potwierdza ugruntowane już orzecznictwo sądowoadministracyjne oraz doktryna prawa. Decydujący jest sam fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę (zob. np. wyrok WSA w Białymstoku z 1 czerwca 2006 r. I SA/Bk 128/06, opubl. w POP 2007/2/38; wyrok NSA z 20 marca 2009 r. II FSK 1888/07, LEX nr 495385; komentarz do art. 1 (a) u.p.o.l., (w:) L. Etel, S. Presnarowicz, G. Dudar, Podatki i opłaty lokalne. Podatek rolny. Podatek leśny. Komentarz, ABC, 2008). W niniejszej sprawie Spółka nie kwestionowała, że sporne grunty znajdują się w jej posiadaniu i że jest podmiotem, prowadzącym działalność gospodarczą.
Z ustawy o transporcie kolejowym, w której uregulowano kwestię likwidacji linii kolejowej lub odcinka linii kolejowej, jednoznacznie, zdaniem Sądu, wynika, że likwidacja ta następuje z przyczyn ekonomicznych. Jeśli bowiem zarządca linii kolejowej stwierdzi, że wpływy za udostępnienie infrastruktury kolejowej nie pokrywają kosztów jej udostępnienia na danej trasie powiadamia zainteresowanych przewoźników kolejowych o zamiarze likwidacji linii, informuje właściwe organy jednostek samorządu terytorialnego, na obszarze których zlokalizowana jest linia o zamiarze likwidacji, występuje z wnioskiem do ministra właściwego do spraw transportu o wyrażenie zgody na likwidację linii. Postępowanie likwidacyjne może być wstrzymane jeśli zapewnione będą środki finansowe na pokrycie kosztów eksploatacji linii, bądź linia zostanie przejęta (art.9 ust.2 i 3 u.t.k.).
Także z uzasadnienia decyzji Ministra Infrastruktury z dnia "[...]" 2004r. o likwidacji przedmiotowej linii kolejowej wynika, że likwidacja linii ma ograniczyć koszty ich utrzymania ponoszone przez zarządcę infrastruktury i tym samym zmniejszyć straty poprzez ograniczenie deficytowego obszaru działalności Spółki.
W konsekwencji powyższego, stwierdzić należy, że likwidacja linii "[...]" nastąpiła z przyczyn ekonomicznych, a nie ze "względów technicznych", o których mowa w art.1a ust.1 pkt 3 u.p.o.l.
Nadto w toku postępowania Spółka nie dostarczyła żadnych dokumentów świadczących o braku technicznych możliwości wykorzystywania linii kolejowej do działalności gospodarczej. Wskazywała tylko, że linia ta jest zarośnięta i w złym stanie technicznym. Te okoliczności jednakże, w świetle powyższych wywodów, nie mogą być uznane za "względy techniczne", a są wynikiem działania spółki.
O tym , że decyzja o likwidacji linii kolejowej sama przez się nie stanowi o zaistnieniu "względów technicznych" w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 in fine u.p.o.l. świadczy także treść cytowanego już art. 7 ust. 1a , wprowadzonego cyt. ustawą nowelizacyjną z 2006r. Przepis ten w żaden sposób nie nawiązuje do pojęcia "względów technicznych" lecz wprowadza nowe , szczególne zwolnienie podatkowe w przypadku przedmiotów opodatkowania pozostałych po likwidacji linii kolejowych lub ich odcinków. Zwolnienie to nie jest bezwarunkowe i przysługiwać może tylko przez trzy lata od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu , w którym stała się ostateczna decyzja lub weszło w życie rozporządzenie , wyrażające zgodę na likwidację linii. Wprawdzie przepis ten ma zastosowanie do stanów faktycznych zaistniałych od 1 stycznia 2008r. i nie ma zastosowania w niniejszej sprawie ( decy- zja o likwidacji z "[...]" 2004r.) lecz w ramach wykładni systemowej wskazuje na to , że skutkiem aktu o likwidacji linii kolejowej nie jest zaistnienie " względów technicznych" , które mogą występować niezależnie i bez względu na to , czy linia kolejowa została zlikwidowana , czy nadal funkcjonuje. Przepis ten przeczy także poglądowi wyrażonemu w skardze , iż sama likwidacja linii kolejowej oznacza ,że taka linia jako budowla nieistniejąca nie podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Zwolnienie podatkowe może bowiem dotyczyć tylko istniejącego przedmiotu opodatkowania , gdy powstaje obowiązek podatkowy.
Stwierdzając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa materialnego ani procedury podatkowej w stopniu uzasadniającym jej uchylenie , Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi , orzekł jak w sentencji.