Powyższy przepis nawiązuje w treści do art. 67a Ordynacji podatkowej, który dotyczy odroczenia terminu płatności podatku, rozłożenie zapłaty podatku na raty, umorzenie zaległości podatkowej na wniosek podatnika. Przy stosowaniu wykładni art. 24 ust. 3 ustawy SENT Organ winien uwzględnić dorobek judykatury i doktryny prawniczej, który jest związany ze stosowaniem powołanego przepisu Ordynacji podatkowej.
W wyroku z dnia 27 kwietnia 2018r. sygn. akt I SA/Po 1137/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wskazał, że "Dla oceny sytuacji podatnika w aspekcie umorzenia zaległości podatkowych ma znaczenie sposób powstania tych zaległości i towarzyszące temu okoliczności". W wyroku z dnia 7 maja 2018 r. , sygn. akt II FSK 2845/17 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie zwrócił uwagę na potrzebę dokonania analizy sytuacji majątkowej podatnika, przy ocenie istnienia ważnego interesu podatnika.
Natomiast Organ odnosząc się do zarzutu odwołania podał, że strona nie wskazała na istnienie szczególnych powodów lub wyjątkowych okoliczności, które mogłyby być zakwalifikowane do przesłanek jej ważnego interesu lub interesu publicznego uzasadniającego to odstąpienie. Organ odwoławczy w toku rozpoznania odwołania sporządził w dniu 1 lutego 2018r. protokół z zapoznania się właściciela Spółki z aktami sprawy (k. 37 akt organu). Do protokołu przedstawiciel Spółki podał, że jest mikro przedsiębiorcą, zatrudnia trzy osoby i ukaranie łączną kwotą 15 tys. zł znacznie obciąża jej budżet. Firma zamknęła bilans za 2017r. na stracie, a "w roku bieżącym musi jeszcze wykupić dwa leasingi". W firmie znajdują się trzy pojazdy, dwa do przewozu paliw i jeden do transportu innych towarów (tzw. plandekę). Starała się wykonywać wszystkie obowiązki rzetelnie i zgodnie z prawem, nie była do tej pory karana żadnym mandatem ani karą finansową. Podała, że zapłata tak wysokiej kary wpłynie negatywnie na sytuację finansową firmy i jej płynność. Organ nie dokonał wykładni powołanego przepisu prawnego, nie dokonał niezbędnych ustaleń faktycznych i w związku z tym nie dokonał subsumpcji tego przepisu do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego. Należy że zwrócić uwagę, że kara pieniężna ma charakter administracyjny i jej wymierzenie jest związane z zaistnieniem określonego uchybienia.
W tej sytuacji wprowadzona przez ustawodawcę zasada, że "organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej" "w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podmiotu wysyłającego, podmiotu odbierającego albo przewoźnika lub interesem publicznym" powinna być stosowana z uwzględnieniem konstytucyjnej zasady proporcjonalności. Zasada proporcjonalności znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. wyroki TK w sprawach o sygn. akt K 7/05, P 43/06, K 8/04, SK 62/06).
Organ rozpoznający odwołanie nie rozważył okoliczności faktycznych, które zdaniem strony skarżącej przemawiały za odstąpieniem od wymierzenia kary pieniężnej.
W związku z tym Sąd uznaje zarzut skargi w przedmiocie naruszenia prawa procesowego: art. 121, 122, 187 § 1 i 2, art. 191, art. 210 O.p., poprzez dokonanie oceny dowodów z uwzględnieniem tylko części materiału dowodowego. Nie rozważył okoliczności faktycznych, które zostały podane do protokołu. W konsekwencji uzasadniony jest zarzut skargi dotyczący nierozważenia możliwości zastosowania art. 24 ust. 3 ustawy SENT. Odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej ma charakter uznania administracyjnego. Rozważania w tym względzie nie mogą mieć charakteru ogólnego. W zaskarżonej decyzji Organ winien rozważyć, czy w rozpoznawanej sprawie zaistniały przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej. Samo wymierzenie kary pieniężnej i odstąpienie od kary pieniężnej jest związane ze stosowaniem przepisów prawa materialnego. Stosowanie prawa materialnego jest natomiast związane z ustaleniem prawidłowego stanu faktycznego. Sąd administracyjny nie może wyręczyć organu odnośnie ustalenia stanu faktycznego. Nie może dokonać subsumpcji przepisów prawa materialnego. Dokonuje natomiast kontroli legalności zaskarżonej decyzji.
Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c uchylił pkt 2 zaskarżonej decyzji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 tej ustawy.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Organ odwoławczy winien rozważyć, czy w rozpoznawanej sprawie zaistniały przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej. Przy stosowaniu tej zasady Organ winien uwzględnić konstytucyjną zasadę proporcjonalności. Przy jej stosowaniu może, w razie zaistnienia przesłanek, odstąpić od wymierzenia kary pieniężnej w całości czy też w części. Wynika to z zasady a maiori ad minus - wnioskowanie z uzasadnienia silniejszego na słabsze. Jeśli ktoś jest uprawniony lub zobowiązany do czynienia więcej, to tym samym jest uprawniony do czynienia mniej. Organ jest uprawniony do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej, to tym bardziej może odstąpić od wymierzenia kary pieniężnej w części. Stosując tę zasadę Organ powinien mieć na względzie cele związane z wymierzeniem kary pieniężnej.
Ocena istnienia ważnego interesu przewoźnika lub interesu publicznego winna być dokonana z uwzględniłem okoliczności faktycznych, które zaistniały w rozpoznawanej sprawie.