Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Zofia Skrzynecka, Sędziowie sędzia WSA Wiesława Pierechod (sprawozdawca), sędzia WSA Renata Kantecka, Protokolant referent stażysta Milena Małyszko, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 25 lutego 2015r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Ełku na uchwałę Rady Gminy Ełk z dnia 16 listopada 2012r., nr XLI/320/2012 w przedmiocie wysokości opłaty miejscowej I. stwierdza nieważność § 3 pkt 2 zaskarżonej uchwały, II. w pozostałym zakresie oddala skargę
Prokurator Rejonowy w Ełku wniósł skargę z dnia 29 grudnia 2014r. na uchwałę Rady Gminy Ełk z dnia 16 listopada 2012r. nr XLI/320/2012 w sprawie wysokości opłaty miejscowej, w części obejmującej § 3 uchwały.
Zaskarżonej uchwale Prokurator Rejonowy zarzucił istotne naruszenie prawa - art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o samorządzie gminnym poprzez ustalenie w § 3 pkt 1 i 2 tej uchwały, że poboru opłaty miejscowej od osób fizycznych w drodze inkasa dokonują osoby zarządzające ośrodkami wypoczynkowymi, polami namiotowymi, kwaterami prywatnymi oraz inne podmioty prowadzące działalność z zakresu turystyki podczas, gdy prawidłowa wykładnia art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wskazuje na konieczność zindywidualizowania inkasentów bezpośrednio w uchwale, to jest wyznaczenie / określenie z imienia i nazwiska osoby fizycznej lub nazwy - w odniesieniu do osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej, aby nie budziło wątpliwości na kogo obowiązek ten został nałożony.
Wskazując na powyższe Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały Rady Gminy Ełk w części dotyczącej rozstrzygnięć określonych § 3.
Uzasadniając skargę Prokurator powołał się na orzecznictwo sądowoadministracyjne i uznał, że zaskarżona uchwała jest aktem prawa miejscowego, co rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 października 2001r. sygn. akt SA/Rz 1622/01.
Wyjaśnił, że prawidłowa wykładnia ustawowych sformułowań "określać inkasentów" i "wyznaczać inkasentów" musi prowadzić do wniosku, że w zwrotach tych zawarty jest obowiązek precyzyjnego podania danych podmiotu mającego wykonać obowiązki inkasenta. Wskazanie inkasenta powinno polegać na wyznaczeniu/określeniu osoby fizycznej z imienia i nazwiska, a w przypadku osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej na podaniu nazwy. Powyższe terminy obligują radę gminy do zindywidualizowania inkasentów w uchwale, aby nie budziło wątpliwości na kogo ten obowiązek został nałożony, a także aby podatnik wiedział kto jest uprawniony do pobrania od niego podatku. Wskazał w tym zakresie na wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 października 2013r., sygn. akt I SA/Łd 829/13, WSA w Białymstoku z dnia 14 marca 2012r., sygn. akt I SA/Bk 474/11 oraz WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 29 maja 2013r., sygn. akt I SA/Go 198/13.
Zwrócił uwagę na problem braku zgody osób, które w sposób ogólnikowy zostały wskazane w uchwale Rady Gminy Ełk jako inkasenci. Powołał się w tym zakresie na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2008r. sygn. akt II FSK 1526/06 wskazując, że powierzenie komuś stanowiska (funkcji) inkasenta musi poprzedzać zgoda danego podmiotu na przyjęcie łączących się z tym obowiązków. Musi ona zostać wyrażona przed określeniem (wyznaczeniem) inkasenta, a nie dopiero na etapie zawarcia ze wskazaną osobą stosownej umowy. Źródłem nawiązywanego stosunku prawnego jest w tym wypadku uchwała organu stanowiącego gminy, a nie będąca jej następstwem, mająca czysto "techniczny" charakter umowa z określoną, wyznaczoną na inkasenta osobą. Stąd określenie, czy też wyznaczenie inkasenta, może dotyczyć jedynie wskazanej w sposób konkretny osoby.