Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Zofia Skrzynecka, Sędziowie sędzia WSA Wiesława Pierechod, sędzia WSA Renata Kantecka (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Milena Małyszko, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 25 lutego 2015r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Ełku na uchwałę Rady Gminy Stare Juchy z dnia 29 grudnia 2011r., nr XV/83/2011 w przedmiocie wysokości opłaty miejscowej I. stwierdza nieważność § 7 zaskarżonej uchwały w zakresie sformułowania: "z mocą obowiązującą od 01 stycznia 2012r.", II. w pozostałym zakresie oddala skargę
Prokurator Rejonowy w E. wniósł skargę na uchwałę Rady Gminy S. z dnia "[...]" nr "[...]" w sprawie wysokości opłaty miejscowej. Uchwałę zaskarżył w całości, zarzucając jej istotne naruszenie prawa:
- art.19 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2010r. nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej jako "u.p.o.l." z zw. z art.18 ust.2 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz.U. z 2001r., nr 142, poz.1591 ze zm.), poprzez ustalenie w § 3 ust.2 powołanej uchwały, że poboru opłaty miejscowej od osób fizycznych w drodze inkasa dokonują osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, prowadzące ośrodki wypoczynkowe, hotele, pensjonaty, kwatery, gospodarstwa agroturystyczne, campingi, pola namiotowe, wynajmujące domy letniskowe oraz inne podobne obiekty, podczas gdy prawidłowa wykładnia art.19 pkt 2 u.p.o.l. wskazują na konieczność zindywidualizowania inkasentów bezpośrednio w uchwale, to jest wyznaczenia/ określenia z imienia i nazwiska lub nazwy - w odniesieniu do osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, aby nie budziło wątpliwości na kogo obowiązek ten został nałożony,
- art.5 ustawy z dnia 20 lipca 2000r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2011r. nr 197, poz.1172 ze zm.), poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji nadanie zaskarżonej uchwale mocy wstecznej uznając, że obowiązuje od 1 stycznia 2012r., podczas gdy uchwała ta została opublikowana w Dzienniku Urzędowym dopiero w dniu 3 lutego 2012r.
Wskazują na powyższe uchybienia, skarżący wniósł, na podstawie art.147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), dalej jako "p.p.s.a.", o stwierdzenie nieważności ww. uchwały w całości.
W uzasadnieniu skargi powołał orzeczenia wojewódzkich sądów administracyjnych na poparcie swojego stanowiska, że inkasenci powinni być zindywidualizowani w uchwale tak, by nie budziło wątpliwości na kogo obowiązek został nałożony i, by podatnik wiedział kto jest uprawniony do pobrania od niego opłaty. Wskazał także na problem braku zgody osób, które w sposób ogólnikowy zostały wskazane w zaskarżonej uchwale jako inkasenci. Powierzenie komuś stanowiska (funkcji) inkasenta musi poprzedzać zgoda danego podmiotu na przyjęcie łączących się z tym obowiązków, która musi być wyrażona przed określeniem (wyznaczeniem) inkasenta, a nie dopiero na etapie zawarcia ze wskazaną osobą stosownej umowy (wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2011r., sygn. akt II FSK 1526/06). Odnosząc się do drugiego zarzutu, wskazano, że podjęcie uchwały obejmuje zarówno sam fakt jej głosowania przez radę, jak i jej należytą publikację. Dopiero spełnienie obu tych warunków stanowi o tym, że dany akt normatywny wszedł do porządku prawnego. Wskazał, że możliwość zastosowania art.5 ustawy o publikowaniu aktów normatywnych (...) jest wykluczona do nakładania obowiązków.