Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Gerard Czech (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Joanna Kuczyńska Sędzia WSA Anna Wójcik Protokolant starszy sekretarz sądowy Joanna Zamojska-Jaszczyk po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 5 lutego 2014 r. sprawy ze skargi E. C. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem z dnia 05 grudnia 2008r. w sprawie ustalenia zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2003r.- sygn. akt I SA/Op 330/08 I. wznawia postępowanie sądowe, II. zmienia wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 5 grudnia 2008r., sygn. akt I SA/Op 330/08 w ten sposób, że uchyla decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 14 sierpnia 2008r., nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Opolu z dnia 18 października 2007r., nr [...], III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana, IV. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu na rzecz skarżącej kwotę 4.367,00 zł (cztery tysiące trzysta sześćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
1. Stan faktyczny sprawy:
1.1.Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w Opolu decyzją z dnia 18 października 2007 r., Nr [...] ustalił E. C. (dalej jako: skarżąca, podatnik) zryczałtowany podatek dochodowy od przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2003 rok w wysokości 50.010,00 zł od przypadającej na podatniczkę nadwyżki wydatków nad przychodami, przy zastosowaniu 75% stawki opodatkowania określonej w art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) - dalej: [u.p.d.o.f.].
1.2. Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) dalej: [ O.p.] po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 14 sierpnia 2008 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.
Organ odwoławczy wskazał, iż zgodnie z art. 20 ust. 1 wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się m. in. przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Wysokość przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych, stosownie do art. 20 ust. 3 powyższej ustawy, ustala się na podstawie poniesionych przez podatnika w roku podatkowym wydatków i wartości zgromadzonego w tym roku mienia, jeżeli wydatki te i wartości nie znajdują pokrycia w mieniu zgromadzonym w roku podatkowym oraz w latach poprzednich, pochodzącym z przychodów opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania.
W konsekwencji, gdy poniesione wydatki nie znajdą pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów oraz w zasobach wcześniej zgromadzonych opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania - organy podatkowe mogą zasadnie domniemywać, iż podatnik osiągnął przychody ze źródeł, których nie ujawnił.
Organ odwoławczy stwierdził, iż wobec jednoznacznie ustalonych przez organ I instancji wydatków 2003 r. i przychodów uzyskanych w tymże roku, czego nie kwestionowano w odwołaniu - istota sporu sprowadzała się do ustalenia, czy skarżąca mogła dysponować na dzień 1 stycznia 2003 r. kwotą około 354.351,00 zł oraz 3 kg złota o wartości ok. 99.000,00 zł pochodzącymi z zasobów zgromadzonych z lat poprzednich, na które to zasoby wskazywała skarżąca w oświadczeniu o stanie majątkowym oraz w trakcie postępowania kontrolnego i odwoławczego.
W tych okolicznościach poddano szczegółowej analizie zasadność twierdzeń o dysponowaniu w 2003 r. kwotami wyżej opisanymi (354.351,00 zł oraz 3 kg złota). W tym celu organ zbadał i ocenił wszystkie dowody dotyczące zdarzeń sprzed 2003 r., celem ustalenia i oceny faktycznej kwoty zasobów, jakie skarżąca mogła zgromadzić na dzień 1 stycznia 2003 r., a także zbadano i oceniono dowody dotyczące zdarzeń, jakie miały miejsce w 2003 r. w celu ustalenia faktycznych kwot, jakie posiadała skarżąca do dyspozycji w tymże roku.
Zdaniem organu, zasady wiedzy, a w szczególności zasady doświadczenia życiowego nakazywały twierdzić, iż gdyby oszczędności gromadzono w złotówkach od 1979 r. do 1989 r. i gdyby przechowywano je w domu, to ich wartość nabywcza w 1990 r. byłaby znikoma ze względu na występującą w tamtych latach wysoką inflację. Oznacza to, iż nie było możliwe zgromadzenie do 1990 r. oszczędności w formie pieniężnej o wartości 100.000,00 DEM.