Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Zygmont Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Nikodem Sędzia WSA Małgorzata Bejgerowska (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Świdłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi "N" sp. z o.o. w K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie: odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania, decyzji ostatecznej w sprawie umorzenia postępowania dotyczącego udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...]r. nr [...]; II. zasądza od Dyrektora Izby Celnej na rzecz skarżącej Spółki kwotę [...]zł tytułem zwrotu kosztów sądowych; III. określa, że decyzje wymienione w punkcie pierwszym nie podlegają wykonaniu do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
Dyrektor Izby Celnej w P. decyzją z dnia [...] maja 2010 r., nr [...], utrzymał w mocy wydaną przez siebie w I instancji decyzję z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...], w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie udzielenia "X." Sp. z o.o. zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa wielkopolskiego. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazano m.in. art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm. - dalej w skrócie: "u.g.h."). Zgodnie z tym przepisem postępowania w sprawie wydania zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych oraz gier na automatach urządzanych w salonach gier na automatach, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy, umarza się.
Na powyższą ostateczną decyzję spółka nie wniosła skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.
Wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2012 r. (data wpływu [...] sierpnia 2012 r.) spółka wystąpiła do Dyrektora Izby Celnej w P. o wznowienie postępowania zakończonego wyżej wskazaną decyzją ostateczną. W argumentacji zgłoszonego żądania spółka podniosła, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej w skrócie: "TSUE") w wyroku z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11, orzekł, że art. 1 pkt 1 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. U. L 204, s. 37, dalej w skrócie: "Dyrektywa 98/34/WE"), należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy u.g.h., które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalne "przepisy techniczne" w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, w wypadku ustalenia, iż przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów. W ocenie spółki, TSUE wyraził pogląd, że przepisy przejściowe u.g.h., w tym przepis zakazujący wydawania nowych zezwoleń, nakładają warunki mogące wpływać na sprzedaż automatów do gier o niskich wygranych. Z powyższego spółka wywiodła, że orzeczenie TSUE z dnia 19 lipca 2012 r. ma istotny wpływ na treść decyzji ostatecznej wydanej w niniejszej sprawie, albowiem przepisy, na podstawie których ta decyzja została wydana, są przepisami technicznymi, a zatem powinny zostać notyfikowane przez Komisję Europejską (dalej w skrócie: "KE").
Postanowieniem z dnia [...] września 2012 r. Dyrektor Izby Celnej w P. uznał, że w sprawie zaistniały przesłanki z art. 240 § 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012, poz. 749 ze zm. - dalej w skrócie: "O.p.") i wznowił postępowanie w sprawie, a następnie, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, decyzją z dnia [...] listopada 2012 r., nr [...], odmówił uchylenia decyzji ostatecznej z dnia [...] maja 2010 r.